Zespół cieśni nadgarstka - zobacz, czy ci grozi

Zespół cieśni nadgarstka to jedna z najpowszechniejszych neuropatii. Schorzenie to głównie pojawia się u kobiet, które ukończyły 50. rok życia, jednak w ostatnim czasie coraz częściej rozpoznawane jest także u studentów i nawet nastolatków. Na zespół cieśni nadgarstka może cierpieć około 6 proc. populacji. Wiele wskazuje jednak na to, że mogą być to zaniżone dane. Pamiętajmy bowiem, że liczne przypadki zespołu cieśni nadgarstka pozostają niezdiagnozowane.

Ze względu na przyczyny, wyróżnić można dwa rodzaje zespołu cieśni nadgarstka. To zespół cieśni nadgarstka przewlekły oraz ostry. Zespół przewlekły spowodowany może być stanem zapalnym ścięgien, tłuszczakiem, nieleczonym złamaniem lub hemofilią. Z kolei ostry zespół może wynikać ze stłuczeń, krwotoków, zakrzepów oraz ropnych zapaleń.

Inną przyczyną powstawania zespołu cieśni nadgarstka może być długotrwałe obciążenie mięśni dłoni. Chodzi m.in. o częste powtarzanie takich czynności, jak pisanie na klawiaturze, gra na instrumentach czy wyczynowe uprawianie niektórych sportów, np. jazdy na rowerze. Z tego powodu wyszczególnić można niektóre zawody, które są szczególnie narażone na ryzyko powstania zespołu cieśni nadgarstka. To przede wszystkim pracownicy biurowi oraz wszyscy spędzający długie godziny przed komputerem, fryzjerzy, muzycy czy rzeźnicy. Badania wskazują również, że ryzyko opisywanej neuropatii wzrasta u osób niskich i otyłych, a także u pacjentów z cukrzycą, reumatoidalnym zapaleniem stawów, dną moczanową, niedoczynnością tarczycy, akromegalią i gruźlicą. Zdarza się, że zespół cieśni nadgarstka występuje także w ciąży.

Pierwsze objawy zespołu cieśni nadgarstka to zwykle drętwienia nadgarstka, które nasilać się mogą podczas snu, ból w nadgarstku, mrowienia dłoni i palców oraz uczucie sztywnienia dłoni. W drugim stadium choroby pojawić się może osłabienie siły, osłabienie chwytu, problemy z zaciśnięciem ręki w pięść oraz brak precyzji. Skutkować to może dużo wolniejszym pisaniem na klawiaturze czy upuszczaniem używanych do pracy przedmiotów. W trzecim - ostatnim - stadium zespołu cieśni nadgarstka wystąpić może z kolei zanik mięśni i nieodwracane uszkodzenia nerwu.

W przypadku podejrzenia zespołu cieśni nadgarstka, pacjenta kieruje się na takie badania jak USG, zdjęcie rentgenowskie, rezonans magnetyczny oraz EMG - ocenę przewodnictwa nerwowego i elektromiogram. Kluczowe są także dwa testy prowokacyjne. Chodzi o test Phalena, czyli złączenie grzbietowych części dłoni oraz o test Tinela, czyli opukiwanie młoteczkiem neurologicznym więzadła poprzecznego.

Początkowe stadium zespołu cieśni nadgarstka można wyleczyć za pomocą specjalnej szyny oraz środków farmakologicznych - głównie sterydów. Dobre efekty przynosi także fizjoterapia i fizykoterapia. Uzupełnieniem leczenia mogą być także tzw. domowe sposoby na zespół cieśni nadgarstka. Wykorzystać można zimne okłady na nadgarstek i maści przeciwzapalne. Istotne jest również zrezygnowanie lub ograniczenie czynności, które mogą prowadzić do zespołu cieśni nadgarstka. W przypadku zaawansowanej neuropatii konieczne może być leczenie operacyjne, które polega na zwiększeniu objętości kanału nadgarstka.

Osoby z grupy ryzyka (m.in. pracownicy biurowi, muzycy czy fryzjerzy) powinny pamiętać codziennych ćwiczeniach profilaktycznych poprawiających siłę i ruchomość w nadgarstkach oraz o częstym rozciąganiu mięśni rąk. W przypadku pracy przed komputerem istotne są również krótkie przerwy, które pozwolą palcom odpocząć. Warto zadbać także o prawidłową postawę oraz o właściwe układanie rąk podczas pracy. Podczas pisania na klawiaturze dłonie nie powinny być trzymane w powietrzu.

Aleksandra Chruścielewska

Zobacz także:

"Brudna skóra" pod pachami? To może być objaw nowotworu

Kolor moczu - co mówi o twoim stanie zdrowia?