Skąd się bierze biegunka?
Stan, w którym oddaje się półpłynny lub płynny, wodnisty oraz śluzowaty stolec o łącznej dobowej masie przekraczającej 200 g, z częstotliwością cztery lub więcej razy na dobę, to biegunka.
Zwykle jest ona skutkiem zakażenia wirusowego albo bakteryjnego przewodu pokarmowego. Może jednak również być spowodowana czynnikami emocjonalnymi, psychicznymi i neurowegetatywnymi wzmagającymi perystaltykę jelit oraz przewlekłymi stanami zapalnymi jelit.
Biegunkę może też wywołać niewłaściwa dieta (zwłaszcza przy skłonnościach do alergii) lub choroba jelita. W przypadku, gdy stolec zawiera krew, śluz lub ropę - już jeden uznaje się za biegunkę. Jeżeli biegunka trwa do 10 dni określa się jako ostrą, jeżeli utrzymuje się dłużej - przewlekłą.
Zaburzenia w wypróżnianiu wiążą się ze zwiększoną bądź obniżoną perystaltyką jelit. Pierwsze sprzyja rozmnażaniu bakterii chorobotwórczych, drugie zaś - niewystarczającej ilości czasu na odpowiednie trawienie i wchłanianie substancji odżywczych i wody.
Zagęszczenie stolca w jelicie grubym nie może nastąpić, ponieważ zatrzymuje się w nim podczas biegunki woda. Przez komórki błony jelitowej nadmiernie wchłaniana jest woda, co w efekcie powoduje charakterystyczny dla biegunki stan zapalny.
Oprócz częstych luźnych wypróżnień, biegunce towarzyszą: skurczowy ból brzucha, osłabienie, nudności i wymioty, czasem może wystąpić gorączka i odwodnienie.
Wizyta u lekarza jest zawsze wskazana, gdyż w zależności od typu biegunki, zleci on stosowne postępowanie. Zawsze jednak dla odbudowania flory bakteryjnej w jelitach, lekarz zleca probiotyki oraz nawadnianie organizmu.
