Czynnik reumatoidalny i jego normy
W badaniu laboratoryjnym można oznaczyć czynnik reumatoidalny (RF). Na tej podstawie wnioskuje się stan przeciwciał w organizmie. Oznaczenie to stosuje się w przypadku diagnozowania reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS) lub próby jego wykluczenia. Można też oznaczyć anty-Ro (SS-A) i anty-La (SS-B) w celu rozpoznania innej choroby - zespołu Sjögrena. Do przeprowadzenia tego badania niezbędne jest pobranie próbki krwi z żyły obwodowej, najczęściej pobierają ją z żyły łokciowej.
Dodatni wynik przeważnie świadczy o rozwijającej się chorobie, a czym wyższy może oznaczać, że choroba jest bardziej przewlekła. U 70-90% pacjentów chorych na reumatoidalne zapalenie stawów wynik ten był na plusie. Zaś u 75-95% chorych z zespołem Sjögrena czynnik reumatoidalny był dodatni.
Wynik ujemny może oznaczać, że RZS nie dotknęło pacjenta lub choroba jest we wczesnym jego stadium. Przy objawach wskazujących na tę chorobę należy powtórzyć badanie przy ich nasileniu.
Podwyższony czynnik reumatoidalny może świadczyć także o innych chorobach:
- toczeń rumieniowaty układowy
- zapalenie wielomięśniowe, zapalenie skórno-mięśniowe
- mieszana choroba tkanki łącznej
- przewlekłe zapalnie płuc
- krioglobulinemia
- kiła
- gruźlica
- wirusowe zapalenie wątroby
- trąd
- sarkoidoza
- różne nowotwory.
Zdarzają się również błędne wyniki dodatnie u zdrowych osób, najczęściej tak się dzieje u osób starszych oraz po szczepieniach. Czynnik reumatoidalny powinien zostać zinterpretowany przez lekarza, który ustali dalsze leczenie.
