Pojawia się na skórze, paznokciach, a nawet stawach. Ale łuszczycą się nie zarazisz

Łuszczyca to bardzo popularna choroba skóry, która może występować także na paznokciach oraz wewnętrznie - na stawach. Szacuje się, że na łuszczycę chorować może nawet 4 proc. populacji. Choroba może wystąpić praktycznie w każdym wieku. Jak pokazują jednak badania, najczęściej pojawia się już w okresie dojrzewania.

Łuszczyca w takim samym stopniu dotyka kobiet i mężczyzn. Charakteryzuje się płasko-wyniosłymi grudkami o różnej wielkości. Najczęściej pojawiają się one na tułowiu, a także w okolicy łokci i kolan, rąk i stóp oraz na głowie. 

Wyróżnić możemy kilka rodzajów choroby. Najbardziej znane to: łuszczyca zwyczajna, krostkowa, uogólniona (czyli występująca na całym ciele) oraz stawowa. To właśnie łuszczyca stawowa jest najniebezpieczniejsza - doprowadzić może nawet do inwalidztwa. 

Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną. Nie można się nią zarazić np. poprzez podanie ręki choremu. To bardzo ważna informacja. Jak pokazują bowiem badania, dyskryminacja jest jednym z głównych problemów pacjentów z łuszczycą. 

Łuszczyca ma dość charakterystyczne objawy, które ułatwiają rozpoznanie choroby. Schorzenie to cechuje się pojawiającymi się na skórze się płasko-wyniosłymi grudkami. W początkowej fazie choroby mogą mieć średnicę 1-2 cm. Później mogą być znacznie większe. 

Grudki mają charakterystyczne łuski, które można dość łatwo rozdrapać i usunąć. Zdarza się również, że łuski same odpadają. 

Skóra pod łuskami ma charakterystyczny wygląd. Uwagę zwraca jej lśniąca powierzchnia - to stan nazywany objawem świecy stearynowej i punkcikowate krwawienie - objaw Auspitza. 

Wyróżnić można jeszcze jeden stan. To objaw Kobnera, który opisuje to, co stanie się po urazie skóry pacjenta z łuszczycą. Zazwyczaj po jakimkolwiek zadrapaniu czy rozcięciu, w miejscu urazu, po około 6-10 dniach pojawiają się zmiany łuszczycowe. 

W przypadku łuszczycy występującej na paznokciach zaobserwować możemy bruzdy na powierzchni paznokcia, zgrubienia, łamliwość płytki oraz zmatowienie paznokcia.

Jak do tej pory, nie udało się określić bezpośrednich przyczyn łuszczycy. Z pewnością jednak ważnym czynnikiem są geny. Badania pokazują, że choroba znacznie częściej występuje u pacjentów, których rodzice mieli podobny problem. 

Biorąc również pod uwagę fakt, że choroba jest niezwykle popularna w wysokorozwiniętych krajach, można przypuszczać, że łączy się ze stylem życia. Oznacza to, że łuszczycy sprzyjać może stres, nadwaga, nadużywanie alkoholu, uzależnienie od papierosów. Badania wskazują także, że łuszczyca może wiązać się z zaburzeniami hormonalnymi, zakażeniem drobnoustrojami, menopauzą, cukrzycą, ospą, trądzikiem, łojotokowym zapaleniem skóry, półpaścem oraz HIV i AIDS. 

Czynnikiem zwiększającym ryzyko wystąpienia choroby mogą być również stosowane leki. Chodzi przede wszystkim o interferon, sole litu, środki przeciwmalaryczne, beta-blokery i kortykosteroidy.

Łuszczyca to choroba przewlekła, której nie można całkowicie wyleczyć. U pacjentów wystąpić mogą fazy zaostrzenia objawów oraz okresy bezobjawowe. Trzeba liczyć się z tym, że leczenie łuszczycy jest długim i skomplikowanym procesem, który zależy od odmiany choroby i stanu pacjenta. Jego głównym celem jest zminimalizowanie objawów i poprawienie komfortu życia chorego. 

W leczeniu łuszczycy stosuje się m.in. terapię metotreksatem, retinoidami i cyklosporyną, a także fototerapię oraz fotochemioterapię. Bardzo ważnym elementem leczenia łuszczycy jest również psychoterapia.