Chłoniak Hodgkina, dawniej ziarnica złośliwa. Czym się objawia? Jak wygląda leczenie?

Chłoniak Hodgkina dawniej nazywany był ziarnicą złośliwą. To nowotwór białych krwinek, który diagnozowany jest co roku niemal u tysiąca Polaków. 

Chłoniak Hodgkina najczęściej pojawia się u dwóch grup pacjentów. Pierwsza to młodzi ludzie - w wieku 15-30 lat, druga zaś to pacjenci powyżej 50. roku życia. Choroba znaczne częściej rozpoznawana jest u mężczyzn. 

Chłoniak Hodgkina kiedyś uważany był za chorobę nieuleczalną. Sporo się jednak od tego czasu zmieniło. Dziś wcześnie wykryty chłoniak Hodgkina jest wyleczalny niemal w 90 proc.

Jak do tej pory nie udało się określić bezpośredniej przyczyny chłoniaka Hodgkina. Wiele wskazuje na to, że kluczowy może być czynnik genetyczny. Badania pokazują, że jeden na 100 pacjentów miał bliskich chorujących na chłoniaka Hodgkina. Dodatkowo szacuje się, że w przypadku wystąpienia chłoniaka u rodzeństwa prawdopodobieństwo zachorowania zwiększać się może nawet siedmiokrotnie. 

Innymi przyczynami mogą być: osłabiona odporność, mutacja DNA lub obecność wirusa Epsteina-Barra, który powoduje mononukleozę. Niektóre badania wykazały również związek chłoniaka Hodgkina z wirusem HIV oraz przebytym leczeniem immunosupresyjnym.

Głównym objawem chłoniaka Hodgkina jest powiększenie węzłów chłonnych - zazwyczaj szyjnych, śródpiersiowych lub pachowych. Warto pamiętać o tym, że w przypadku chłoniaka są one zwykle niebolesne.

Inne objawy chłoniaka Hodgkina to:

•    uporczywe swędzenie skóry, które może nasilać się w nocy,
•    nocne poty,
•    duszności,
•    uporczywy kaszel,
•    problemy z oddychaniem,
•    ból w klatce piersiowej,
•    utrata masy ciała,
•    utrzymująca się gorączka powyżej 38 st.,
•    biegunki,
•    wzdęcia,
•    uczucie zmęczenia,
•    powiększenie wątroby,
•    powiększenie śledziony.
  
  

Charakterystycznym objawem chłoniaka Hodgkina jest także ból węzłów chłonnych po spożyciu alkoholu.

Diagnostyka zwykle rozpoczyna się od biopsji, która polega na pobraniu materiału, zazwyczaj fragmentu węzła chłonnego, do badania histopatologicznego. Inne pomocne badania to przede wszystkim RTG klatki piersiowej, tomografia komputerowa i PET - bardzo dokładna tomografia emisyjna.

Leczenie choroby zależy przede wszystkim od stadium choroby. W przypadku chłoniaka Hodgkina wyróżnia się cztery główne stadia:

I stopień - zajęcie pojedynczych węzłów chłonnych,

II stopień - zajęcie dwóch grup węzłów chłonnych po tej samej stronie przepony,

III stopień - zajęcie węzłów chłonnych po różnych stronach przepony,

IV stopień - zajęcie węzłów chłonnych i innych narządów.

Pacjentom zwykle zaleca się chemioterapię i/lub radioterapię. W przypadku chłoniaka Hodgkina stosuje się także przeszczep komórek macierzystych.

Tak jak zostało już wspomniane, wcześnie wykryty chłoniak Hodgkina zazwyczaj dobrze rokuje. U pacjentów z I i II stadium choroby zwykle osiąga się 80-90 proc. powrót do zdrowia.