Przyczyny i leczenie lordozy

Sama lordoza wadą jeszcze nie jest. Kręgosłup nasz wykazuje fizjologiczną lordozę występującą w odcinku szyjnym i lędźwiowym. To korzystne i pożądane zjawisko, zmiana ewolucyjna, dzięki której możemy stać wyprostowani i wytrzymać duże obciążenie. Jej prawidłowy kąt w tym odcinku wynosi od 30° do 50°. Zaś lordoza szyjna powinna zawierać się w przedziale od 20° do 40°. 

Gdy kąt lordozy jest mniejszy, nazywa się to zniesieniem lub spłyceniem lordozy, a gdy jest większy - jej nasileniem. I tak u dziecka do 7. roku życia zauważyć można pogłębioną lordozę lędźwiową, ale z tzw. "wystającym brzuszkiem" nie należy się jeszcze niepokoić.

Jeżeli mamy jednak do czynienia z tzw. hiperlordozą, czyli pogłębieniem lordozy albo hipolordozą, czyli zniesieniem lordozy - wtedy można już mówić o stanie patologicznym. O ile ten drugi przypadek rzadko jest spowodowany wadami wrodzonymi czy nabytymi kręgosłupa, o tyle pogłębiona lordoza to poważniejszy problem.

Zwykle lordoza spłycona wiąże się z urazami, takimi jak porażenie mięśniowe, rwa kulszowa lub z innymi miejscowymi stanami zapalnymi. I dla zniesienia tej wady wystarczy odpoczynek, stosowanie leków przeciwbólowych i zmniejszających napięcie mięśni. Czasem trzeba sięgnąć po leczenie przyczynowe i poddać się operacji neuroortopedycznej.

Z reguły dotyczy odcinka lędźwiowego kręgosłupa i może być wrodzona lub nabyta. Często wiąże się z zaburzeniami siły i napięcia mięśni. Wczesne rozpoczęcie leczenia, uzależnione od wieku pacjenta oraz skali zmian wywołanych chorobą, a polegające głównie na ćwiczeniach wzmacniających (gimnastyka korekcyjna, gorsety, fizykoterapia) oraz leczenie objawowe, dają sporą szansę na osiągnięcie prawidłowej postawy.