Dostarczy witamin, błonnika i antyoksydantów. Ale rabarbar może odciążyć nerki
Popularne w Polsce sezonowe warzywo o kwaśnym smaku, które zwykle jada się na słodko? To rabarbar. Któż nie lubi kompotów, dżemów i ciast z rabarbarem? Są pyszne! Ale nim się nimi nacieszysz, warto poznać kilka ważnych faktów o rabarbarze. Jak chociażby ten, że jadalne są tylko jego łodygi - liście lub postać surowa tego warzywa są toksyczne. Lub to, że nie wszyscy powinni po niego sięgać. Jakie narządy są narażone po zjedzeniu rabarbaru, a które na tym skorzystają? Sprawdź.
Rabarbar był wykorzystywany jako lekarstwo znacznie wcześniej niż jako dodatek do ciast. Znane są jego zastosowania w tradycyjnej medycynie chińskiej, które liczą sobie już kilka tysięcy lat. Jakie składniki odżywcze dostarczamy do organizmu w porcji rabarbaru ważącej 100 g?
W takiej ilości łodyg opisywanego warzywa znajdziemy ok. 120 kalorii. 100 g rabarbaru to w większości węglowodany (31 g), w tym 2 g błonnika. Białka i tłuszcze znajdują się w roślinie w śladowych ilościach, poniżej 1 g.
Przechodząc do witamin, w przyjętej porcji rabarbaru zapewnimy sobie ponad ćwierć dziennego zapotrzebowania na witaminę K, której zadaniem jest poprawa krzepliwości krwi, a także 6 proc. wymaganej dawki witaminy C. Rabarbar to także źródło makroelementów, przede wszystkim wapnia i potasu.
Jedną z zalet jedzenia rabarbaru jest pochłanianie zawartego w nim błonnika. Wspomaga on nie tylko pracę jelit i zapobiega zaparciom, ale może też być pomocny w walce z nadmiarem złego cholesterolu.
Polisacharydy, stanowiące rozpuszczalną frakcję błonnika, wspomagają wydzielanie śluzu ograniczającego wchłanianie cholesterolu oraz zmagają usuwanie kwasów żółciowych wraz z kałem. Badania wykazały, że regularne spożywanie rabarbaru pozwoliło obniżyć poziom złego cholesterolu o 10 proc.
W rabarbarze znajduje się też sporo antyoksydantów, niektóre badania wskazują na zawartość polifenoli wyższą, niż w hołubionych z tego powodu liściach jarmużu. Przeciwutleniacze wiążą w sobie wolne rodniki, ograniczając prawdopodobieństwo mutacji genetycznych, a w konsekwencji powstawania nowotworów i innych chorób (przede wszystkim serca i układu krwionośnego).
Witamina K obecna w rabarbarze w dużych ilościach reguluje gospodarkę wapniową w organizmie. Redukuje powstawanie złogów i zwapnień naczyń krwionośnych, co bezpośrednio zmniejsza szansę zachorowania na miażdżycę. Witamina K jest też niezbędna do syntezy protrombiny, jednego z czynników krzepnięcia krwi produkowanego w wątrobie.
Za kwaśny smak rabarbaru odpowiada duże stężenie kwasu szczawiowego. Niestety nie jest to najbardziej wartościowa substancja. Kwas szczawiowy w połączeniu z wapniem i potasem tworzy nierozpuszczalne w układzie pokarmowym sole zwane też szczawianami.
Szczawian wapnia to jeden z głównych minerałów odpowiedzialnych za powstawanie kamieni nerkowych. Wiążąc wymienione wyżej pierwiastki, nie pozwala na ich wchłanianie i może prowadzić do powstawania ich niedoborów. Rabarbar może wieć nasilać osteoporozę - odwapnienie kości. By zniwelować negatywne działanie kwasu szczawiowego - rabarbaj jedz z nabiałem, np. jogurtem lub śmietaną.
Poza kwasem szczawiowym w rabarbarze znajduje się też kwas jabłkowy, oba mogą powodować podrażnienie błony śluzowej żołądka i dawać nieprzyjemne objawy, np. powodować zgagę.
Oprócz wspomnianych już szczawianów, rabarbar zawiera także puryny. To związki, które dostarczane organizmowi w namiarze nie są prawidłowo metabolizowane i mają tendecję do odkładania się w postaci kryształków kwasu moczowego, głównie w stawach i przewodach moczowych. Rabarbaru powinny unikać osoby, które mają problemy z nerkami i tworzeniem się kamieni w poszczególnych narządach. Zdecydowanie odradza się go wszystkim, którzy cierpią na dnę moczanową, gdyż odkładanie kolejnych złogów może tylko nasilać objawy i utrudniać filtrację moczu.
Ze względu na niewielką liczbę badań, a jednocześnie potwierdzone medycznie negatywne skutki działania kwasów obecnych w rabarbarze, zaleca się zrezygnowanie z jego spożywania przez kobiety w ciąży, osoby starsze i przewlekle chore. Trawienie rabarbaru mocno obciąża układ pokarmowy, dlatego nie jest on dobrym wyborem po zatruciu i przy innych problemach gastrycznych.
Chociaż do zatrucia tą rośliną nie dochodzi zbyt często, trzeba pamiętać o podstawowych zasadach jego spożywania, aby niepotrzebnie nie podnosić negatywnych statystyk. Do jedzenia nadaje się wyłącznie łodyga rabarbaru. W liściach stężenie kwasu szczawiowego jest jeszcze wyższe, zjedzenie nawet niewielkiej ilości, może prowadzić do natychmiastowej i gwałtownej reakcji organizmu. Dlatego nigdy nie wolno jeść rabarbaru na surowo.
W przypadku zatrucia rabarbarem najpierw pojawiają się wymioty, ból brzucha i biegunka. Zwykle objawy ustępują po kilku godzinach. Jeżeli do organizmu dostały się większe ilości toksycznych substancji, może pojawić się ból gardła i przełyku (podrażnione błony śluzowe), trudności z połykaniem, a nawet krwawienie z przewodu pokarmowego.
W takiej sytuacji należy natychmiast zgłosić się do lekarza lub Szpitalny Oddział Ratunkowy, aby uniknąć odwodnienia i podać środki łagodzące efekty zatrucia i wypłukujące z organizmu szkodliwe związki chemiczne.
CZYTAJ TEŻ:
Masz dnę moczanową lub kamicę? Te warzywa omijaj szerokim lukiem
Trzy zioła skuteczne na choroby stawów. Zmniejszą ból i obrzęk
Ochronisz kości, unikniesz osteoporozy. Najlepsze rady lekarzy
