Kiedy wezwać pogotowie ratunkowe? Karetka nie w każdej sytuacji

Po karetkę zadzwonić może każdy, jednak nie zawsze wezwania przyjmowane przez dyspozytorów medycznych są zasadne. System pogotowia ratunkowego ma przede wszystkim za zadanie udzielać pomocy osobom w stanie bezpośredniego zagrożenia życia. Zalicza się do nich:

• nagły, ostry ból w klatce piersiowej,
• zaburzenia rytmu serca,
• utrata przytomności,
• niedowłady kończyn i inne zaburzenia, mogące świadczyć o udarze mózgu,
• drgawki,
• silna duszność,
• uporczywe wymioty (zwłaszcza u dzieci),
• nagły, ostry ból brzucha,
• silne krwotoki z przewodu pokarmowego lub dróg rodnych,
• wypadki i urazy zagrażające życiu (szczególnie urazy głowy i kręgosłupa).

Należy pamiętać, że w Polsce nawet osoba nieposiadająca ubezpieczenia zdrowotnego może skorzystać z pomocy pogotowia ratunkowego, nie ponosząc żadnych kosztów za przyjazd.

Jeśli mamy do czynienia ze stanem zagrażającym zdrowiu i życiu, niezwłocznie należy wezwać karetkę pogotowia, dzwoniąc na numer 999 lub łącząc się z Centrum Powiadamiania Ratunkowego pod numerem 112. Chociaż może wydawać się, że dyspozytor zadaje pytania niezwiązane z powodem naszego telefonu, zawsze należy szczegółowo na nie odpowiadać. Informacje, jakie muszą znaleźć się w wezwaniu, to: dane osoby wzywającej, informacje o osobie w stanie zagrożenia życia (wiek, płeć, choroby towarzyszące). 

Należy opisać sytuację, która jest powodem wezwania karetki oraz wskazać adres, pod który ma udać się zespół pogotowia. Jeśli dojazd do miejsca zdarzenia jest utrudniony, obowiązkowo należy o tym poinformować dyspozytora, by nie opóźniać czasu dotarcia karetki. Jeśli wezwanie dotyczy utraty przytomności lub nagłego zatrzymania krążenia, dyspozytor zawsze poinstruuje, co należy robić do czasu przyjazdu karetki na miejsce. 

Bardzo istotne jest, że to dyspozytor zawsze pierwszy kończy rozmowę, jeśli posiada już pełne informacje do wywiadu, który musi zebrać. Najważniejsze informacje, jakie należy przekazać dyspozytorowi medycznemu:

• imię i nazwisko osoby wzywającej,
• numer telefonu osoby wzywającej,
• krótki ale dokładny opis sytuacji (objawy, choroby i obrażenia osoby, do której wzywana jest karetka),
• adres z uwzględnieniem miejsc charakterystycznych (kościół, szkoła, przystanek autobusowy).

Po przybyciu na miejsce zespołu ratownictwa medycznego, personel zbiera wywiad od osoby chorej. Jeśli pacjent był wcześniej leczony w szpitalu lub miał wykonywane jakieś operacje, należy przedstawić pełną dokumentację medyczną, która zostanie uwzględniona w trakcie badania. 

Ratownicy medyczni, po zebraniu wywiadu, przystępują do badania osoby chorej, w zależności od powodu wezwania. Na tej podstawie zespół ratownictwa ocenia, czy osoba kwalifikuje się do przetransportowania do szpitala, czy może podjąć dalszą diagnostykę u swojego lekarza pierwszego kontaktu. Ratownicy mogą również zdecydować o podaniu na miejscu leków przeciwbólowych lub kroplówki.

Decyzja o wezwaniu pogotowia ratunkowego zawsze musi być uzasadniona. Nie należy dzwonić po karetkę, jeśli zależy nam na otrzymaniu recepty. Zespół medyczny nie przepisuje leków w domu pacjenta, odpowiedzialny za to jest zawsze lekarz rodzinny. Wezwanie karetki również nie ma sensu, jeśli potrzebne jest skierowanie do specjalisty lub zależy nam na otrzymaniu zaświadczenia o stanie zdrowia. Pogotowie ratunkowe nie wykonuje również przewozów do szpitala. 

Jeśli pacjent posiada skierowanie na oddział celem diagnostyki lub leczenia, powinien udać się do szpitala samodzielnie lub za pomocą umówionego specjalnego transportu sanitarnego. Nie należy dzwonić po pogotowie, jeśli powodem złego samopoczucia są objawy związane z leczoną już jednostką chorobową. 

W sytuacji, kiedy zespół pogotowia ratunkowego zostaje wezwany bez uzasadnienia, nie stwierdzono żadnych podstaw do interwencji, osoba zgłaszająca może zostać obciążona karą grzywny w wysokości 500 zł. 

CZYTAJ TAKŻE:

Pierwsza pomoc w zawale mięśnia sercowego

Zmiany w wytycznych udzielania pierwszej pomocy