Objawy i leczenie bulimii
Jednym z najczęściej występujących zaburzeń odżywiania jest właśnie bulimia. Choroba ta charakteryzuje się napadami objadania się, a następnie zachowaniami kompensacyjnymi, mającymi na celu pozbycie się spożytych kalorii poprzez wymioty, stosowanie środków przeczyszczających lub intensywne ćwiczenia fizyczne.
Pojawia się zazwyczaj w okresie dojrzewania i jest związana z problemami psychicznymi: zaburzeniami postrzegania samego siebie, niską samooceną i chęcią posiadania idealnej sylwetki.
Osoba borykająca się z bulimią obsesyjnie myśli o jedzeniu, skupiając się wyłącznie na utrzymaniu prawidłowej wagi, co powoduje trudności z kontaktami międzyludzkimi i działanie w społeczeństwie. Przez napady żarłoczności chory odreagowuje stres, porażki lub złe emocje, lecz każdy taki epizod wywołuje u niego ogromne wyrzuty sumienia.
Bulimicy potrafią ukrywać swoje zaburzenia przez wiele miesięcy, a nawet lat. Objawy, nierzadko niezauważane lub ignorowane przez najbliższych, są trudne do odnotowania przez innych ludzi. U niemal wszystkich chorych występują jednak podobne symptomy, po których można podejrzewać problemy z odżywianiem.
Bulimicy spożywają bardzo duże ilości żywności w niedużych odstępach czasu, nie przybierając jednocześnie na wadze. Zaczynają mieć sekrety związane z posiłkami, gotują i spożywają je w samotności. Znakiem najbardziej kojarzonym z tym zaburzeniem jest także chodzenie do łazienki po posiłku, gdzie chorzy wywołują u siebie torsje, odgłosy wymiotów zagłuszając np. wodą z kranu.
Zaniepokoić nas powinno również skupienie na temacie kalorii, strach przed przytyciem oraz niska samoocena osoby, jej przekonanie o własnej nieatrakcyjności.
Obecnie, bulimię leczy się farmakologicznie, podając fluoksetynę, mającą pozytywny wpływ na częstotliwość objadania się, oraz przez psychoterapię. Zaburzenia odżywiania są trudnym dla specjalistów problemem, gdyż na ich istnienie składa się wiele czynników, związanych zarówno z przeszłością pacjenta, jak i jego aktualnym funkcjonowaniem w społeczeństwie.
Według niektórych badań choroba może mieć również podłoże genetyczne: częściej występuje bowiem w rodzinach, w których pojawiały się skłonności do depresji. Najbardziej skuteczna w walce z bulimią okazała się terapia behawioralna, zwalczająca wzorzec fałszywego myślenia o samym sobie.
