Utrata włosów wynika nie tylko ze złej diety. To może być objaw choroby

Przyjmuje się, że u zdrowej osoby codziennie wypada około 100 włosów na głowie, kończąc swój cykl wzrostu. Prawie 90 proc. wszystkich włosów na głowie znajduje się w fazie anagenu - fazie wzrostu, która trwa od 2 do 6 lat, a pozostała część włosów jest w stanie telogenu - fazie spoczynku, która kończy się wytworzeniem nowego włosa i wypadnięciem starego.

Jeśli z głowy, w ciągu miesiąca, wypada o wiele włosów, może to oznaczać, że w organizmie toczą się procesy chorobowe, które wpływają na fazy wzrostu włosa, powodując ich nadmierną utratą.

Infekcje przebiegające wraz z wysoką gorączką mają wpływ na ilość utraconych włosów. Choroby takie jak zapalenie płuc, odra czy COVID-19 powodują, że cebulki włosów ulegają osłabieniu i tym samym wypadają one z większą intensywnością.

Co ważne, objaw wypadania włosów może być zauważalny przez pacjenta nawet po okresie pół roku od wyleczenia infekcji, jeśli gorączka utrzymywała się u chorego przez dłuższy czas. Aby zatrzymać ten objaw, po przebytej infekcji należy pamiętać o diecie bogatej przede wszystkim w białko oraz witaminy.

Reumatoidalne zapalenie stawów jest chorobą autoimmunologiczną, w przebiegu której w organizmie przebiegają procesy zapalne, przede wszystkim w obrębie stawów. Stan zapalny odczuwalny jest jednak przez cały organizm, a zatem i cebulki włosa. W przebiegu choroby może pojawić się ich nadmierne wypadanie, jednak częściej jest to objaw samego leczenia RZS. Leki przyjmowane w zapaleniu stawów mogą osłabiać włosy, prowadząc do ich wypadania ale wpływają również na ogólną kondycję włosa - stają się one matowe i cienkie.

Nadmierna utrata włosów z potylicy oraz części skroniowej może być objawem zarażenia kiłą. Dzieje się ta

k zazwyczaj w okolicy 6. miesiąca od momentu zarażenia i ustępuje po wdrożeniu odpowiedniego leczenia choroby. Kiła przenoszona jest drogą płciową, w trakcie kontaktów seksualnych. Jej leczenie przebiega przy stosowaniu antybiotyków i można ją całkowicie wyleczyć.

Wypadanie włosów może być związane z zaburzeniami odżywiania, takimi jak bulimia czy anoreksja. Objaw ten wynika z niedostatecznego przyjmowania składników odżywczych, przez co dochodzi do osłabienia całego organizmu. Do utraty włosów dochodzi również w przebiegu trichotillomanii, kiedy to chory sam wyrywa sobie włosy. Jest to m.in. sposób na rozładowanie napięcia emocjonalnego, jakie towarzyszy pacjentom z zaburzeniami psychicznymi.

Celiakia to choroba autoimmunologiczna, która wynika z nietolerowania przez organizm glutenu. Zdarza się, że sama choroba wywołuje łysienie, bowiem na skutek uszkodzonych przez gluten jelit, wchłanianie wszystkich składników odżywczych jest utrudnione. U pacjentów rozwijają się niedobory witamin, które bezpośrednio wpływają m.in. na kondycję skóry i włosów.

Pacjenci, którzy chorują już na łysienie plackowate powinni być diagnozowani również pod kątem celiakii, bowiem często choroby te występują równocześnie.

Regulacja wzrostu włosa w dużej mierze zależy od gospodarki hormonalnej, zwłaszcza hormonów tarczycy. Wpływają one na metabolizm oraz podasz dostatecznej ilości tlenu do cebulek włosów. W przypadku zaburzeń pracy tarczycy, kondycja włosów ulega pogorszeniu. W niedoczynności tarczycy dochodzi do skrócenia fazy telogenu, co powoduje szybsze wypadanie włosów.

Na skutek chorób ogólnoustrojowych u pacjenta może pojawić się nadmierne wypadanie włosów. Dotyczy to osób chorujących na:

• cukrzycę,
• choroby nerek,
• choroby wątroby.

Aby zatrzymać nadmierne łysienie, należy przede wszystkim leczyć chorobę podstawową z równoczesnym uwzględnieniem zdrowych i zbilansowanych posiłków. Pacjenci z dużymi niedoborami witamin po konsultacji z lekarzem, mogą sięgać po suplementy diety celem szybszego uzupełnienia witamin.

CZYTAJ TAKŻE:

Wypadanie włosów po COVID-19. Z czego wynika i jak sobie radzić?

Objaw chorej tarczycy zauważysz po przebudzeniu