Zespół Tourette’a - objawy i leczenie
Zespół Tourette’a to wrodzone zaburzenie neurologiczne, przejawiające się przede wszystkim nasilonym występowaniem tików ruchowych i głosowych.
Schorzenie to opisał po raz pierwszy w 1885 roku francuski neurolog i neuropsychiatra Gilles de la Tourette. Od tego czasu choroba została dobrze zbadana, wiadomo, że występuje znacznie częściej u mężczyzn niż u kobiet i jest zaburzeniem dziedzicznym, choć mechanizm powstawania zmian genetycznych nie został jeszcze wyjaśniony.
Choroba daje o sobie znać między 2 a 15 rokiem życia, początkowo w postaci łagodnych tików ruchowych (zwłaszcza związanych z twarzą - niekontrolowane mruganie oczami czy grymasy ust). Z biegiem czasu tiki motoryczne ulegają nasileniu, często dołączają do nich tiki głosowe, jak np. perseweracje - powtarzanie tych samych wyrazów.
W łagodnych postaciach zespół Touterre’a bywa niezdiagnozowany, chory może nawet nie zdawać sobie sprawy ze swojej przypadłości i prowadzić normalne życie. W ciężkich przypadkach tiki bywają tak nasilone, że utrudniają lub uniemożliwiają społeczne funkcjonowanie.
Tiki motoryczne mogą przybrać postać echopraksji (mimowolnego powtarzania ruchów innych osób), wykonywania serii nieskoordynowanych gestów, kręcenia się w kółko. Szczególnie uciążliwe przypadki tików werbalnych to echolalia (powtarzanie słów wypowiadanych przez innych) i koprolalia (przymus wypowiadania przekleństw, nieprzyzwoitych słów).
Syndrom Tourette’a jest zaburzeniem chronicznym, nie ma możliwości pełnego wyleczenia. Zwykle po okresie dojrzewania nasilenie objawów się zmniejsza, częste są okresy remisji.
Znane są czynniki mogące zwiększać ryzyko nasilenia tików, należą do nich alkohol, używki, narkotyki, ale też stres, uczucie nudy czy zmęczenie.
W leczeniu lżejszych przypadków choroby stosuje się psychoterapię i terapię behawioralną. Kiedy tiki są bardzo intensywne, konieczne bywa leczenie farmakologiczne, które pomagają zmniejszyć nasilenie uciążliwych objawów.
