Opiekowała się żołnierzami, działała na rzecz kobiet i dzieci. Vera Scantlebury Brown wyprzedziła swoje czasy

Vera Scantlebury urodziła się 6 sierpnia 1889 roku w Linton, mieście znajdującym się w stanie Victoria w Australii. Była córką lekarza George’a Jamesa Scantlebury’ego, który bardzo wiele czasu poświęcił psychiatrii i pomaganiu osobom niepełnosprawnym. W swoim domu założył nawet ośrodek opiekuńczy, w którym potrzebujący mogli otrzymać niezbędną pomoc. Vera od dziecka obserwowała swojego ojca i uczestniczyła w pielęgnowaniu chorych. Bez wątpienia wpłynęło to na wybór jej życiowej drogi. 

Vera Scantlebury po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuowała naukę w Toorak College, oddalonym o ponad 200 km od swojego rodzinnego miasta. Pierwotnie była to szkoła tylko i wyłącznie dla chłopców, jednak w 1897 roku została przekształcona w szkołę z internatem dla dziewcząt. Toorak College była małą, kameralną szkołą, jednak mimo to Vera zdobyła tam wystarczająco dużą wiedzę, aby bez problemu dostać się do szkoły medycznej przy Uniwersytecie w Melbourne. Zdobyła tam tytuł magistra w 1914 roku, niedługo przed wybuchem I wojny światowej.

Po ukończeniu uniwersytetu w 1914 roku dr Scantlebury dostała posadę jako lekarz rezydent w szpitalu w Melbourne. Po roku przeniosła się do Szpitala Dziecięcego w Melbourne, gdzie opiekowała się chorymi dziećmi i noworodkami. Z uwagi na wybuch wojny były to dla niej lata ciężkiej pracy. Szpital zmagał się z brakami kadrowymi i innymi trudnościami, które ciężko było rozwiązać przed ukończeniem walk. Mimo to dr Scantlebury wypełniała swoją misję wbrew wszelkim przeszkodom i przez ten czas zdobyła wiedzę, która przydała się jej na dalszych etapach kariery.

W 1917 roku, trzy lata po rozpoczęciu wojny, dr Scantlebury przeniosła się do Anglii, gdzie została włączona w Royal Army Medical Corps. Jest to specjalny korpus Armii Brytyjskiej, którego członkowie mają za zadanie opiekować się żołnierzami i ich rodzinami. Dr Scantlebury dostała posadę asystentki chirurga w londyńskim Endell Street Military Hospital. Była to niezwykła placówka, stworzona na czas I wojny światowej, którą zarządzały i ufundowały wyłącznie kobiety. Powstała ona w miejscu starego przytułku dla bezdomnych. Oficjalnie posiadała 520 łóżek, jednak w razie potrzeby ilość ta była zwiększana tak, aby żaden potrzebujący nie został bez pomocy.

Przez pięć lat swojego istnienia pracujące w niej lekarki, w tym dr Scantlebury, pomogły ok. 26 tys. pacjentom rannych w wyniku działań wojennych. Założycielki - dr Flora Murray i dr Louisa G. Anderson - samodzielnie zbierały fundusze na opłacenie niezbędnego personelu, a także wyposażenia, w tym łóżek czy narzędzi chirurgicznych. Zespół medyczny wykonywał średnio 20 operacji dziennie, w tym u krytycznie chorych, których trzeba było operować natychmiast. Zdarzało się, że liczba rannych żołnierzy przyjmowanych podczas dyżuru nocnego przekraczała 70. 

Po zakończeniu wojny i zamknięciu szpitala Endell Street w 1919 roku dr Scantlebury powróciła do Melbourne w Australii. Ze względu na swoje zaangażowanie w pomoc rannym żołnierzom dostała wiele propozycji pracy w prestiżowych australijskich placówkach specjalizujących się w pediatrii i zdrowiu dzieci. W 1921 roku przekazano jej pieczę nad funkcjonowaniem medycznych placówek dla najmłodszych w Melbourne. Dodatkowo jako pierwsza wprowadziła badania przesiewowe źrenic dla dziewcząt w wieku szkolnym.

Na początku XX wieku system pomocy dla młodych matek i noworodków był słabo rozwinięty nie tylko w Australii, ale na całym świecie. Kobiety często nie mogły liczyć na potrzebne im wsparcie w okresie połogu, a umieralność noworodków z powodu infekcji i innych chorób była bardzo duża. Dr Scantlebury była pierwszą osobą, która dostrzegła ten problem i postanowiła walczyć z systemem. Po uzyskaniu tytułu doktora w 1924 roku udała się w podróż do Nowej Zelandii, Kanady i Stanów Zjednoczonych. Jej celem było dowiedzenie się jak najwięcej o funkcjonowaniu tamtejszych systemów wsparcia.

Wbrew wielu przeciwnościom udało się jej rozwinąć system pomocy społecznej w Australii.

Po powrocie z podróży zainicjowała obowiązkowe szkolenia i okresowe sprawdzanie wiedzy pielęgniarek i opiekunek, które zajmowały się noworodkami w ośrodkach pomocy. Był to niezbędny, pierwszy krok do obniżenia umieralności najmłodszych po porodzie. Dr Scantlebury ustanowiła również standardy opieki okołoporodowej i położniczej. Pozwoliło to zmniejszyć liczbę zgonów kobiet w trakcie porodów oraz ułatwiło kobietom ciężarnym otrzymanie pomocy zawsze wtedy, gdy jej potrzebowały. W 1927 roku wydała książkę, w której przedstawiła rekomendacje dotyczące prawidłowego żywienia noworodków.

Dr Vera Scantlebury również jako pierwsza zauważyła, że dzieci w wieku przedszkolnym w Australii znajdują się w pewnego rodzaju "szarej strefie" opieki zdrowotnej. Były zbyt duże, aby objąć je opieką noworodkową, a jednocześnie zbyt małe, by mogły skorzystać z pomocy instytucji dla dzieci. W 1944 roku z jej inicjatywy dzieci w przedszkolach zostały objęte opieką przez instytucje dla dzieci w wieku szkolnym. Dodatkowo poszerzyła zakres swojej publikacji z 1927 roku o zasady opieki dla dzieci w wieku przedszkolnym.

Dr Verę Scantlebury obecnie nazywa się pionierką australijskiej opieki nad noworodkami i dziećmi w okresie przedszkolnym. Jako pierwsza, na podstawie swoich wieloletnich obserwacji i doświadczeń, stworzyła jasne wytyczne dotyczące tego, jak taka opieka powinna wyglądać. Osiągnęła to mimo wielu przeciwności ze strony swoich kolegów po fachu, którzy z zazdrością i dezaprobatą obserwowali kolejne jej sukcesy. Dążyła do celu, nie zważając na jakiekolwiek trudności. Wśród pacjentów i rodzin była znana jako ciepła, hojna i oddana pracy osoba. Ze względu na swoje zasługi w 1938 roku otrzymała Order Imperium Brytyjskiego, przyznawany za działalność we wszystkich sferach życia publicznego.

W 1926 roku dr Scantlebury wyszła za mąż za dr. Edwarda Bryama Browna, wykładowcę i prof. Uniwersytetu w Melbourne. Mieli dwójkę dzieci. Dr Scantlebury zmarła na raka w 1946 roku i została pochowana w Cheltenham w Anglii.

CZYTAJ TAKŻE: 

Trąd - choroba, którą uznawano za karę za grzechy

Naukowcy odkryli nową grupę krwi. Rozwiązali tym 40-letnią zagadkę medycyny

Ludwik Gąsiorowski: Lekarz i patriota. Wielkopolska wiele mu zawdzięcza