Bulimia, czyli "choroba księżnej Diany". Dlaczego karzą się za jedzenie?
Bulimia - choć ściśle wiąże się z dietami i odchudzaniem - jest chorobą o podłożu psychicznym, charakteryzuje się napadami objadania, po których następują wymioty, a jej przyczyną są zwykle brak akceptacji swojego ciała i zaburzona samooceną. Najbardziej znaną osobą, która jako jedna z pierwszych przyznała się do bulimii, była księżna Diana. Jak przebiega leczenie bulimii i jakie są jej powikłania?
Bulimia to zaburzenie odżywania o charakterze napadowym, kompulsywnym. U chorych występują fazy, podczas których dochodzi do nadmiernego objadania się. W tym okresie bulimicy są w stanie spożyć ogromne ilości jedzenia - nawet ponad 3 tys. kalorii w godzinę (to tyle, ile rosły, pracujący fizycznie mężczyzna powinien zjeść przez cały dzień).
Objadanie jest zazwyczaj ukrywane przed innymi, dlatego bardzo często bliscy chorego nie mają pojęcia o jego chorobie. Konsekwencją objadania jest pojawienie się zachowań kompensacyjnych. Najczęściej dotyczą one prowokowania wymiotów. U pacjentów z bulimią zaobserwować można również tendencję do stosowania środków przeczyszczających, stosowanie głodówek oraz bardzo intensywne, katorżnicze wręcz treningi.
Innymi sposobami na kompensowanie sobie napadowego jedzenia jest owijanie się folią, łykanie kupionych w sieci "leków" intensywnie rozgrzewających, mających spalać tłuszcz, rzekomo stosowanych w medycynie alternatywnej, lub nawet - kapsułek z tasiemcem. Podkreślmy - wszystkie te zachowania są skrajnie niebezpieczne dla zdrowia, i zamiast wspomóc utratę kilogramów, zaburzają metabolizm lub wręcz nieodwracalnie uszkadzają narządy wewnętrzne.
Bulimia, zaraz obok anoreksji, jest jednym z najczęściej występujących zaburzeń odżywiania. Szacuje się, że problem ten może mieć nawet 4 proc. populacji. Najczęściej są to nastolatki lub młode kobiety. Uważa się, że bulimia od trzech do nawet pięciu razy częściej występuje u kobiet niż mężczyzn.
Jedną z osób, które chorowały na bulimię, była księżna Diana. W 1995 roku w wywiadzie z dziennikarzem Martinem Bashirem w BBC powiedziała, że choroba wiązała się z jej niską samooceną, problemami w związku oraz dużymi oczekiwaniami, jakie wówczas przed nią stały. Bulimia była jej mechanizmem ucieczki. Diana ukrywała chorobę przed najbliższymi.
Tak jak zostało już napisane, chory na bulimię często ukrywa chorobę przez najbliższymi, dlatego jego otoczenie zwykle nie ma świadomości problemu. Czujność powinny wzbudzić takie objawy jak:
- objadanie się,
- spożywanie posiłków w samotności,
- prowokowanie wymiotów,
- wizyty w toalecie tuż po posiłku,
- rezygnacja ze spotkań towarzyskich, na których pojawić się może jedzenie,
- stosowanie środków przeczyszczających,
- stosowanie głodówek,
- przyjmowanie leków hamujących apetyt,
- intensywne treningi,
- koncentrowanie się wyłącznie na jedzeniu,
- niska samoocena,
- zaburzona wizja własnego ciała.
Najważniejszym elementem leczenia bulimii jest psychoterapia. Zdarza się, że stan chorego wymaga także leczenia psychiatrycznego. Istotna jest również opieka doświadczonego dietetyka lub psychodietetyka, który dokładnie rozpisze dietę i udzieli porad żywieniowych.
Warto pamiętać jednak, że w przypadku podjęcia leczenia, rokowania są lepsze niż u chorych z anoreksją. Po zakończonej psychoterapii nawroty zdarzają się w stosunkowo rzadko i większość pacjentów wraca do zdrowia.
Bulimia, podobnie jak anoreksja, doprowadzić może do ogólnego wyniszczenia organizmu. Powikłania dotyczyć mogą praktycznie całego organizmu. U chorych wystąpić mogą takie problemy jak:
- skrajne odwodnienie,
- próchnica zębów i zanik szkliwa na zębach,
- patologiczne powiększenie ślinianek,
- uszkodzenie gardła i/lub przełyku,
- zmiany skórne,
- wzdęcia, zaparcia, biegunki,
- problemy z płodnością,
- torbiele jajników,
- zaburzenia miesiączkowania, czasami wręcz zatrzymanie miesiączkowania,
- duszności, problemy z oddychaniem,
- zaburzenia rytmu serca, arytmia,
- hipokaliemia (obniżony poziom potasu),
- powstawanie nadżerek w przełyku i żołądku,
- przewlekłe zapalenie trzustki.
Anna Gruszczyńska, "trzeźwa" bulimiczka, autorka bloga "Wilczogłodna" w wywiadzie dla serwisu Kobieta.Interia.pl wylicza także społeczne konsekwencje bulimii.
- Bulimiczki wylatują z pracy, mężowie od nich odchodzą, zabierają im prawa do opieki nad dziećmi. To są ogromne ludzkie tragedie - mówi ekspertka. I odsyła wszystkie ciepiące na bulimię osoby do leczenia tego zaburzenia metodami podobnymi do leczenia nałogów. - Gdy potraktujemy bulimię nie jako zaburzenie podobne do depresji, ale jako zły nawyk, łatwiej ją pokonać - dodaje.
CZYTAJ TAKŻE: Wilczy głód to nie fanaberia. Gdy ona zawsze je sama - musisz reagować
Pomoc psychologiczna to podstawa w leczeniu bulimii. Dobre efekty przynosi zwłaszcza psychoterapia poznawczo-behawioralna. Czas jej trwania zależy od wielu czynników, między innymi zaawansowania choroby oraz poziomu zaangażowania pacjenta w proces psychoterapii.
Terapia może przebiegać indywidualnie lub grupowo. W przypadku nastolatków istotne jest również zaangażowanie rodziców, dlatego można zastosować terapię rodzinną.
