Hospitalizacja pacjentów z depresją

Pacjenci z depresją najczęściej kierowani są na leczenie w szpitalu psychiatrycznym, gdy:

• występują u nich myśli samobójcze, podjęli próbę samobójczą lub istnieją inne uzasadnione obawy, że bez hospitalizacji i całodobowej opieki mogą zrobić sobie krzywdę;
• nie są w stanie w podstawowym stopniu zadbać o swój dobrostan - zaniedbują higienę osobistą i otoczenia, żywienie, wykonywanie codziennych czynności;
• pojawiają się u nich objawy psychotyczne (urojenia, omamy wzrokowe, słuchowe, etc.), przez co mogą stanowić zagrożenie dla siebie lub dla innych;
• czasami hospitalizacja staje się koniecznością także w przypadku pacjentów, u których kolejne (zmieniane, prawidłowo dawkowane i przyjmowane) leki nie działają. Pobyt w szpitalu zapewnia bardziej intensywne działania terapeutyczne niż leczenie w trybie ambulatoryjnym. 

Na ogół, do rozpoczęcia leczenia szpitalnego potrzebna jest zgoda pacjenta. Psychiatra może zasugerować swojemu pacjentowi leczenie szpitalne, jako korzystne w jego sytuacji, ale ten może nie wyrazić na nie zgody; wówczas podpisuje oświadczenie o tym, że nie zgadza się na hospitalizację.

Są jednak okoliczności, kiedy pacjent może zostać skierowany do szpitala psychiatrycznego wbrew swojej woli, przede wszystkim wtedy, kiedy zachodzi uzasadnione podejrzenie, że może on podjąć próbę samobójczą, lub z innych powodów depresja zagraża jego życiu (np. wtedy, gdy pacjent nie jest w stanie zaspokoić swoich najbardziej podstawowych potrzeb) lub życiu innych osób (np. znajdujących się pod jego opieką).

Zdarza się też, że to bliscy wnioskują o umieszczenie danej osoby w szpitalu psychiatrycznym - jeśli sąd opiekuńczy przychyli się do ich wniosku, pacjent będzie hospitalizowany, nawet jeśli on sam nie wyrazi na to zgody.

Pacjenci z depresją często obawiają się hospitalizacji, chcą jej uniknąć za wszelką cenę, a wynika to z lęku przed nieznanym, ale też z obawy przed stygmatyzacją.  Współcześnie leczenie depresji w szpitalu psychiatrycznym, w większości przypadków, przynosi pomyślne rezultaty i trwa maksymalnie kilka miesięcy. Stały nadzór, jak się okazuje, daje wielu pacjentom poczucie bezpieczeństwa, część z nich sygnalizuje ulgę, świadomość, że ktoś się wreszcie nimi zajął, zdjął z nich przytłaczające obowiązki dnia codziennego. Trzeba wiedzieć, że nie ma nic "stygmatyzującego" w dbaniu o własne zdrowie, a udanie się do szpitala psychiatrycznego należy potraktować jako wyraz dojrzałości i odpowiedzialności.

Dzięki takiej formie leczenia monitorowany jest proces farmakoterapii - w trybie ambulatoryjnym nie jest to możliwe (pacjenci niekiedy zapominają o przyjęciu leku, pomijają lub mylą dawki, stąd częsty i brzemienny w skutki brak ciągłości stosowanej farmakoterapii). 

Lecząc się ambulatoryjnie, pacjenci mają kontakt z lekarzem średnio raz w miesiącu, co może być dla nich niewystarczające. W szpitalu mają "na miejscu" wszystkich specjalistów i konieczne terapie (indywidualne oraz grupowe, w razie potrzeby), czasami też zajęcia dodatkowe o walorach terapeutycznych. Wszystkie te intensywne działania wpływają na skuteczność leczenia. 

W miarę upływu czasu i postępów w terapii, pojawiają się możliwości opuszczania szpitala - najpierw pod opieką, następnie pacjenci dobrze rokujący mogą wychodzić na tzw. przepustki i spędzać weekendy w domu. Wszystko po to, by w spokojnym tempie przygotowywali się do powrotu do codziennego funkcjonowania poza placówką. 

Zobacz także:

Witamina D - ile potrzebujemy jej jesienią i zimą?

Zmarszczka nakątna - dlaczego stanowi sygnał alarmowy?