Choroba Krabbego
Choroba Krabbego to choroba dziedziczna, która prowadzi do wyniszczenia układu nerwowego. Występuje dość rzadko i statystycznie dotyka jedno na sto tysięcy urodzonych dzieci, a w Izraelu jedno na pięćdziesiąt tysięcy.
Choroba Krabbego polega na zaburzeniach ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego. Powoduje ona upośledzenie wytwarzania osłonek mielinowych na komórkach nerwowych. Wytwarzanie tych osłonek jest bardzo ważne dla organizmu, gdyż pełnią one funkcję ochronne i izolujące komórek. Przyspieszają również przekazywanie impulsów nerwowych.
Nawet gdy dziecko rodzi się z chorobą to w okresie noworodkowym nic nie wskazuje na to, że dziecko cierpi na chorobę Krabbego. Objawy ukazują się zazwyczaj między trzecim a szóstym miesiącem życia i zazwyczaj są to drażliwość, gorączka, sztywność kończyn, drgawki, trudności w karmieniu, wymioty oraz spowolnienie rozwoju psychicznego i motorycznego. Wyróżniamy dwie postaci choroby Krabbego:
- postać wczesnodziecięca - objawy rozpoczynają się w połowie pierwszego roku życia. Jest to postać, która zazwyczaj prowadzi do śmierci dziecka około trzeciego roku życia.
- postać późnodziecięca - ujawnia się ona około drugiego lub trzeciego roku życia, śmierć następuje po kilku latach od rozpoznania choroby.
Niestety, choroba Krabbego wciąż jest chorobą śmiertelną, do tej pory nie odnaleziono skutecznego leku, który dawałby możliwość leczenia przyczynowego. Pozostaje zatem leczenie objawowe polegające na łagodzeniu napięcia mięśniowego.
Duże nadzieje pokłada się w leczniczych możliwościach komórek macierzystych. Aktualnie trwają badania nad możliwością wykorzystania krwi pępowinowej w leczeniu choroby Krabbego.
