Objawy i leczenie paradontozy
Paradontozą określa się zapalenie przyzębia oraz wiele innych przewlekłych stanów zapalnych tkanek dziąseł. W rozwiniętej fazie skutkuje utratą zębów.
Paradontozę zalicza się do chorób społecznych. Dotyczy ona 40-90 % dorosłej populacji i jest najczęściej powodem utarty zębów u osób po 35. roku życia. Paradontoza obejmuje okolice szyjki zębowej, dziąsła, ozębną, okostną i kości wyrostków zębodołowe szczęki i żuchwy.
Nie bez przyczyny podkreśla się, iż powstającą na zębach płytkę trzeba usuwać. To właśnie z niej pochodzą bakterie, które rozpuszczają istotę międzykomórkową. To z kolei prowadzi do wnikania toksyn bakteryjnych w dziąsła i owocuje paradontozą.
Płytka nazębna powoduje też powstawanie kamienia nazębnego i on też jest przyczyną pojawienia się paradontozy. Złe leczenie zębów, wstawki protetyczne powodują również osadzanie się wywołujących paradontozę bakterii, gromadząc resztki pokarmowe, w których te drobnoustroje się mnożą.
Paradontozę mogą wywołać jeszcze wady zgryzu, urazy mechaniczne, np., w efekcie bruksizmu, wady rozwojowe tkanek przyzębnych, zła dieta czy problemy alergiczne.
Szczególna wrażliwość szyjek zębowych na bodźce termiczne, mechaniczne i chemiczne to pierwszy powód do niepokoju o możliwość wystąpienia paradontozy.
Potem odczujemy swędzenie i obrzęk dziąseł. Finalnym etapem paradontozy jest rozchwianie zębów z odsłonięciem szyjek zębowych oraz ich wypadanie.
Działaniem profilaktycznym jest regularne usuwanie kamienia nazębnego. Gdy paradontoza jest bardziej zaawansowana i jest co ratować, stosuje się laseroterapię oraz zabiegi chirurgiczne.
