Skaryfikacja: Ozdoby i medycyna

Skaryfikacja (od angielskiego słowa blizna) to zabieg polegający na celowym tworzeniu blizn na ciele przez zdrapywanie, nacinanie lub wypalanie. To znana od wieków metoda zdobienia ciała z powodów społecznych, etnicznych lub religijnych. Skaryfikacja miała także funkcje medyczne - niektóre plemiona wierzyły, że nacinanie skóry i aplikowanie na rany konkretnych leków przyczyni się do szybkiego wyzdrowienia.

Z biegiem lat zmieniły się narzędzia - nóż został zastąpiony skalpelem. Skaryfikację wykonuje się także innymi metodami np. zamrażanie ciekłym azotem, wypalanie laserem, środkami chemicznymi. Warto wiedzieć, że skaryfikacja to także metoda usuwania klasycznych tatuaży za pomocą działania słabych kwasów.

Skaryfikacja oznacza także metodę szczepienia - za pomocą skaryfikatora wykonuje się niewielkie niepowodujące krwawienia nacięcia na skórze, przez które wprowadza się profilaktyczną szczepionkę do organizmu. Jest to metoda stosowana również przy testach alergicznych (szczepionki diagnostyczne).

Najbezpieczniejszą metodą skaryfikacji jest elektrokoagulacja. Polega na tym, że prąd wysokiej częstotliwości przepływa przez specjalny nóż elektryczny, który pod wpływem temperatury ścina białko tkankowe oraz zamyka poprzecinane naczynia krwionośne skóry, tkanki podskórnej i błon śluzowych. Metodę tę wykorzystuje się w poważniejszych zabiegach - np. skaryfikacja opłucnej lub jajnika. Skaryfikacja polega na usunięciu zgrubiałej powłoki narządu lub na kilkakrotnym nakłuciu zgrubiałej osłonki jajnika (laparoskopowa elektrokauteryzacja jajników). Ten ostatni zabieg stosuje się przy zespole policystycznych jajników, jego celem jest ułatwienie owulacji.