Szwankuje cały układ pokarmowy. Cierpiący na tę chorobę zawsze muszą być blisko toalety
Choroba Leśniowskiego-Crohna, to nieswoista choroba zapalna jelit, chociaż może objąć każdy odcinek przewodu pokarmowego. Coraz częściej obserwuje się wzrost zapadalności u coraz to młodszych pacjentów, chociaż jej szczyt występuje pomiędzy trzydziestym a czterdziestym rokiem życia. Najczęściej lokalizuje się w jelicie krętym. Zazwyczaj jest odcinkowa, co znaczy, że fragmenty objęte ziarniniakowym zapaleniem są poprzedzielane zdrową tkanką.
Zachorowalność na chorobę Leśniowskiego-Crohna w Europie wynosi od 1 do prawie 11,4 na 100 000 ludności rocznie. Szacuje się, że jeśli któreś z rodziców było chore, szansa na to, że chore będzie również potomstwo, wynosi 9 proc.
Przyczyny choroby nie są do końca poznane. Mówi się o istotnym wpływie czynników immunologicznych oraz o roli genów. Dużo zależy także od składu bakterii w mikroflorze jelita danej osoby. Geneza choroby polega na tym, że układ odpornościowy pacjenta angażuje się w zwalczanie drobnoustrojów, które zasiedlają jego własny ustrój.
Czynnikiem zwiększającym ryzyko zachorowania jest palenie papierosów, co ciekawe, inna choroba układu pokarmowego, jaką jest wrzodziejące zapalenie jelita grubego, rzadziej występuje u palaczy. Poza paleniem, szkodliwe okazuje się także zażywanie doustnej antykoncepcji hormonalnej, stres, dieta bogata w tłuszcze nasycone i stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych.
Do sygnałów ostrzegawczych, które powinny budzić podejrzenia o możliwości chorowania na chorobę Leśniowskiego-Crohna są:
- wzdęcia i uczucie ściskania w brzuchu;
- ból w czasie wypróżnienia;
- utrzymująca się biegunka (tłuszczowa);
- ból brzucha w okolicy pępka;
- utrata masy ciała
- niedokrwistość;
- gorączka występująca bez wyraźnej przyczyny;
- osłabienie wynikające ze złego wchłaniania i zaburzeń elektrolitowych.
Inne mniej typowe objawy, które również występują w przebiegu tej choroby, to:
- rumień guzowaty,
- dolegliwości ze strony układu moczowego i nerwowego,
- ropne zapalenie oczu,
- zgorzelinowe zapalenie skóry,
- zatory żylne i zapalenie trzustki.
Najważniejszym badaniem jest ocena histopatologiczna pobranego endoskopowo odcinka jelita grubego i końcowego odcinka jelita cienkiego. Wykonuje się także gastroskopię i kolonoskopię. Do przydatnych diagnostycznie badań obrazowych zalicza się tomografię komputerową, która u chorych ukazuje pogrubienie ściany jelita i obecność ropni w jamie brzusznej. Stopień zaawansowania choroby ocenia się, przyznając punkty w skali CDAI, która uwzględnia podział na postać: łagodną, umiarkowaną i ciężką.
Celem leczenia jest zahamowanie nadmiernie aktywnego układu immunologicznego, dlatego właśnie stosuje się immunosupresję oraz glikokortykosteroidy. Innymi elementami farmakoterapii, stosowanymi u pacjentów z Choroba Leśniowskiego-Crohna są: leki przeciw biegunce i przeciwbólowe, antybiotyki, a także leczenie biologiczne. W terapii biologicznej wykorzystuje się przeciwciała anty-TNF-α. Bardzo ważne jest by chory zrezygnował z używek i zachowywał zbilansowaną dietę, pozbawioną tłuszczów pochodzenia zwierzęcego i węglowodanów, zaleca się spożywanie dużych ilości ryb, oraz owoców i warzyw.
Większość pacjentów wymaga operacji, najczęściej chodzi o zaopatrzenie miejscowo powstałych przetok bądź ropni, ale także z powodu niedrożności jelit.
Natychmiastowej operacji wymaga: masywny krwotok, perforacja i całkowita niedrożność jelit.
Niestety, jak do tej pory nie udaje się całkowicie wyleczyć pacjentów cierpiących na tę chorobę. Dochodzi u nich do nawrotów, nawet po ingerencji chirurgicznej. Warto zaznaczyć, że śmiertelność osób zmagających się z chorobą Leśniowskiego-Crohna nie jest większa niż w populacji ogólnej, jednak muszą oni regularnie badać się pod kątem osteoporozy i raka jelita grubego.
CZYTAJ TAKŻE:
To najlepszy sposób żeby sprawdzić, jak się ma twoja wątroba
Refluks żołądkowo-przełykowy. Choroba, która może wykluczyć z normalnego życia
