Pięć objawów, które zwiastują insulinooporność. Tak ciało daje znać o zaburzeniu

Insulinooporność jest zaburzeniem metabolicznym, a nie oddzielną jednostką chorobową. Aby zrozumieć, czym jest to zaburzenie, należy przede wszystkim wiedzieć, za co odpowiada insulina.

Hormon ten wytwarzany jest przez trzustkę, a jego rolą jest wprowadzać glukozę z krwi do komórek mięśniowych, tłuszczowych i do wątroby, gdzie przekształcana jest w energię.  Jeśli glukozy jest zbyt dużo w organizmie, komórki przestają "przyjmować ją" do wewnątrz.

U osób z odpowiednią wrażliwością na insulinę, glukoza z pomocą insuliny dociera do konkretnej komórki, która dzięki odpowiednim receptorom "wychwytuje" insulinę i "wpuszcza do środka" glukozę. Tam przekształcana jest ona w energię.

Jeśli komórka staje się niewrażliwa na insulinę, glukoza nie może przedostać się do wnętrza komórek, a trzustka otrzymuje sygnał, że musi wyprodukować więcej insuliny "do pomocy". Dopóki glukoza - przy zwiększonej ilości insuliny - może przedostawać się do komórek organizmu, tak długo poziom glikemii we krwi pozostanie prawidłowy. Im większa wrażliwość komórek na insulinę, tym więcej glukozy poza docelowymi komórkami i wyższe stężenie cukru we krwi. To ostatecznie prowadzi do wahań glikemii i przyczynia się rozwoju cukrzycy.

Insulinooporność jest spowodowana nadmierną masą ciała - nadwaga i otyłość to główne przyczyny oporności komórek na insulinę.  Do jej rozwoju doprowadza zła dieta, nieprawidłowe nawyki żywieniowe (przejadanie się), niewielka lub żadna aktywność fizyczna, nadwyżka kaloryczna w diecie, a także spożywanie alkoholu.

Insulinooporność rzadko wynika z przyczyn genetycznych, jednak zdarza się, że trzustka produkuje insulinę o nieprawidłowej budowie, przez co komórki organizmu mają problem z jej prawidłowym rozpoznawaniem.

Insulinooporność charakteryzuje się specyficznymi objawami, które powinny być sygnałem ostrzegawczym, zachęcającym do zmiany trybu życia i sposobu żywienia.

Zmęczenie i brak energii

Spadek energii oraz przewlekłe zmęczenie to pierwsze sygnały od ciała, że komórki przestają być wrażliwe na insulinę. Dzieje się tak, ponieważ glukoza nie trafia do ich wnętrza, przez co nie mogą przetworzyć jej w energię. Mimo regularnego snu, a nawet dodatkowych drzemek w ciągu dnia, osoby z insulinooporność odczuwają senność. Jakakolwiek aktywność fizyczna powoduje uczucie ciężkości w całym ciele, co dodatkowo zniechęca do jej podejmowania, wywołując błędne koło.

Napady głodu i chęć na słodycze

Kiedy glukoza nie może przedostać się do wnętrza komórek, trzustka otrzymuje informacje, że musi wyprodukować jeszcze więcej insuliny do pomocy. Nagły wyrzut tego hormonu powoduje spadek poziomu cukru we krwi, a zatem organizm dopomina się o dodatkowe "paliwo". To stąd biorą się napady głodu, w szczególności ochota na słodycze, które bogate są w węglowodany stanowiące źródło energii.

Trudności w utrzymaniu stałej masy ciała

Insulina nie tylko pomaga glukozie przedostać się do komórek w ludzkim ciele, ale jest także odpowiedzialna za magazynowanie nadmiaru glukozy w postaci tłuszczu. Wysokie stężenie glukozy we krwi sprawia, że organizm w większej ilości magazynuje tłuszcz.

U osób z zaburzeniami metabolicznymi najczęściej dochodzi do nadmiernego gromadzenia się tłuszczu trzewnego - niezwykle niebezpiecznego dla zdrowia, bowiem otacza on narządy wewnętrzne, zaburzając ich prawidłowe funkcjonowanie.

Osoby z insulinoopornością mają zatem problem w zrzuceniu nadprogramowych kilogramów, jednak jest to jedyny sposób na to, by przywrócić odpowiedni mechanizm działania insuliny na komórki.

Problemy z pamięcią i koncentracją

Mózg człowieka żywi się glukozą, która jest mu niezbędna do prawidłowej pracy. Wahania glukozy we krwi sprawiają, że następują przerwy w dostarczaniu energii dla tego ważnego narządu i to właśnie stąd biorą się problemy z koncentracją, zdolnością uczenia się oraz zapamiętywania.

Dodatkowe zmęczenie oraz senność mają bezpośredni wpływ na pracę całego układu nerwowego.

Zaburzenia ze strony układu trawiennego

Nieprawidłowo metabolizowana glukoza bezpośrednio wpływa na pracę układu pokarmowego. Problemy trawienne objawiają się występowaniem wzdęć, gazów, mogą występować także naprzemiennie zaparcia oraz biegunki.

Osoby z insulinoopornością, po zjedzeniu posiłku - nawet, jeśli nie był on obfity - często skarżą się na uczucie ciężkości.

Insulinooporność i co dalej?

Jedynym skutecznym sposobem na walkę z insulinoopornością jest zmiana stylu życia i diety. Jako, że IO dotyczy osób z nadwagą lub otyłością, przede wszystkim muszą one zredukować masę ciała. Zalecana dieta jest taka sama, jak w przypadku osób z cukrzycą - posiłki powinny być z niskim indeksem glikemicznym. Przede wszystkim należy zrezygnować z białego pieczywa, makaronów, tłustych mięs i serów, a zamienić je na warzywa, produkty pełnoziarniste, nasiona i zioła.

Aby przywrócenie prawidłowego metabolizowania glukozy zakończyło się sukcesem, konieczne jest zwiększenie aktywności fizycznej. Zmniejszenie tkanki tłuszczowej zmniejszy toczący się w organizmie stan zapalny i sprawi, że komórki staną się bardziej wrażliwe na insulinę.

CZYTAJ TAKŻE: 

Dziś wiele osób jest przekarmionych ale niedożywionych. Stąd nadwaga i problemy hormonalne

Codzienne picie herbaty może obniżać ryzyko cukrzycy. Najlepiej działa jeden jej rodzaj

O cukrzycy nie świadczy tylko wysoka glikemia. Ciało wysyła subtelne sygnały