Wiesz co łączy ludzi ze zdjęcia? Wszyscy nie żyją przez tę samą chorobę
Czy depresja może mieć uśmiechniętą twarz? Tak, i dobrze obrazuje to słynny mem z wizerunkami 16 wybitnych artystów, których ta podstępna choroba zabrała z tego świata. Ich śmierć była szokiem dla wszystkich - byli piękni i utalentowani, a życie, jakie prowadzili, było z zewnątrz niemal idealne. A w ich głowach, za zamkniętymi drzwiami dział się horror, który doprowadził ich do samobójstwa. Niestety depresja na co dzień może być chorobą zupełnie niezauważalną. Osoby zmagające się z nią nierzadko robią wszystko, aby ich cierpienie było jak najmniej widoczne. Natomiast zbiera ona swoje prawdziwe żniwo dopiero wtedy, gdy nikt nie patrzy. Jakie mogą być oblicza depresji? Wyjaśniamy.
Wydawałoby się, że skoro ktoś spotyka się ze znajomymi, z pozoru świetnie bawi się na imprezach do białego rana, wygląda na wesołego i towarzyskiego, to nie może mieć depresji, prawda? Nic bardziej mylnego. Czasami nadmierna otwartość, chęć spotykania się z ludźmi może być mechanizmem obronnym przed własnymi problemami, które uderzają ze zdwojoną siłą w samotności.
Osoby z depresją mogą również ukrywać swoje objawy przed znajomymi czy nawet przed najbliższą rodziną po to, aby nikogo nie martwić, bądź też nie być dla bliskich ciężarem. Na upust własnych emocji i płacz pozwalają sobie jedynie wtedy, gdy mają pewność, że nikt ich nie zobaczy, na przykład w późnych godzinach nocnych, w zamkniętym pokoju czy pod prysznicem. Niestety ciągłe udawanie, że czujemy się dobrze, kiedy właściwie jest zupełnie odwrotnie, jest niezwykle obciążające psychicznie i zwykle prowadzi do jeszcze większego nasilenia się objawów choroby.
Wychodzenie z depresji jest procesem długotrwałym, który często trwa wiele miesięcy, a nawet lat. Sytuacja, gdy ktoś z rozpoznaną wcześniej chorobą, kto wykazywał myśli samobójcze nagle, z dnia na dzień zaczyna być nadmiernie towarzyski, imprezowy czy jak nigdy lgnie do ludzi powinna być więc prawdziwym znakiem ostrzegawczym.
Takie gwałtowne odwrócenie sytuacji o 180 stopni może być sygnałem, że osoba chora zdecydowała się na zrealizowanie planów co do odebrania sobie życia i bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje pomocy. Może się to wydawać zaskakujące i trudne do zrozumienia.
Podjęcie decyzji o popełnieniu samobójstwa może być źródłem długo poszukiwanego uczucia ulgi i radości z faktu, że cierpienie już niedługo się skończy. Może za tym stać również też chęć pożegnania się z rodziną bądź z najbliższymi przyjaciółmi.
Regularne żartowanie z własnego złego samopoczucia, smutku czy z chęci odebrania sobie życia bądź też wysyłanie memów na ten temat powinny być wyraźnym sygnałem, że ktoś bliski może mieć problemy z depresją. Nawet wtedy, gdy są ewidentnie przekazywane w charakterze żartu. Mówienie o własnych uczuciach dla niektórych osób może być trudne, dlatego uciekają się do takiego sposobu na ukazanie własnych emocji i problemów.
Po żarty często sięgają osoby wcześniej uważane za dusze towarzystwa. Niestety sygnał ten jest często bagatelizowany, a jego prawdziwe znaczenie rzadko kiedy zostaje wychwycone. Dlatego gdy zauważysz, że ktoś z twojego otoczenia zacznie żartować w ten sposób coraz częściej, warto spytać się, czy wszystko jest w porządku i w razie potrzeby zaoferować swoją pomoc.
Czasami klasyczne objawy depresji, jak obniżenie nastroju czy długotrwałe uczucie smutku mogą być zupełnie przykryte przez o wiele bardziej nasilone symptomy innych schorzeń natury psychicznej. Najczęściej są to objawy zaburzeń lękowych i natręctw, które zupełnie dominują nad symptomami depresji. Depresja może również imitować schizofrenię, dając objawy urojeń prześladowczych, a nawet halucynacji wzrokowych i słuchowych (tzw. depresja psychotyczna). Nierzadko prowadzi to do postawienia niewłaściwej diagnozy i włączenia nieskutecznego leczenia.
Cierpienie psychiczne w depresji może dawać również różnorodne objawy somatyczne, odczuwane fizycznie. Szacuje się, że u nawet dwóch trzecich osób z depresją są one dominującą dolegliwością. Co więcej u ponad połowy chorych inne objawy wskazujące na depresję zostają pominięte lub nieodpowiednio leczone. Niekiedy sami pacjenci nie wspominają o swoim złym samopoczuciu, co dodatkowo utrudnia lekarzowi dojście do źródła problemu.
To wszystko sprawia, że osoby z depresją somatyczną, zanim zostaną prawidłowo skierowane do lekarza psychiatry nierzadko wędrują przez długi czas od jednego specjalisty do drugiego i wykonują mnóstwo kosztownych badań, które nie wykazują żadnych nieprawidłowości.
Depresja może wywoływać objawy takie jak:
- nudności, bóle brzucha, spadek apetytu, biegunki bądź zaparcia;
- uogólnione bóle całego ciała, stawów i mięśni;
- przewlekłe zmęczenie;
- zaburzenia snu (bezsenność lub nadmierna senność);
- kołatania serca, bóle w klatce piersiowej, uczucie duszności.
Depresja dotyka od 1 do nawet 15 proc. seniorów, a mimo to wciąż o tym problemie mówi się bardzo niewiele. Do jej rozwoju u osób starszych może przyczyniać się bardzo wiele czynników. Są nimi przede wszystkim pogorszenie sprawności fizycznej związany z wiekiem i różnymi chorobami, pogorszenie stanu zdrowia, a czasem również dojmująca samotność, strach przed śmiercią i opuszczenie przez bliskich.
Szacuje się, że zwiększone ryzyko depresji mają seniorzy często hospitalizowani i którzy wymagają dodatkowej opieki. Choroba w tej grupie wiekowej może objawiać się zarówno klasycznie (m.in. długotrwałym obniżeniem nastroju, utratą zainteresowań), jak i pod maską demencji i upośledzenia funkcji poznawczych (tzw. pseudootępienie depresyjne). Odpowiednie rozpoznanie i włączenie leczenia pomaga złagodzić objawy i poprawić funkcjonowanie pacjentów.
CZYTAJ TAKŻE:
