Objawy i leczenie trądziku różowatego
Trądzik różowaty to choroba, która częściej dotyka kobiety, ale ciężej przechodzą ją mężczyźni. I o dziwo, zagraża on osobom dojrzałym. To go odróżnia od trądziku młodzieńczego.
Przewlekła i niestety nie do wyleczenia zapalna choroba skóry, której cechą jest intensywny rumień twarzy, atakuje w zaskakującym momencie - już po osiągnięciu pełnej dojrzałości. Trądzik różowaty rozwija się stopniowo i przybiera postać zmian skórnych o różnym charakterze i wyglądzie.
Najczęściej skupia się na środkowej części twarzy, na której pojawiają się rumień i poszerzone naczynia krwionośne, które potem przeradzają się w grudki oraz krosty. Charakterystyczne miejsca wykwitów to tzw. strefa T twarzy, czyli obszar nosa, czoła, policzków tuż pod oczami oraz brody.
Zauważono pewne prawidłowości, jeżeli chodzi o występowanie trądziku różowatego:
- dotyczy przede wszystkim przedstawicieli rasy białej, głównie z północno-zachodniej Europy, stąd określenie niegdyś używane: przekleństwo Celtów, z uwagi na częstość występowania tej choroby w Irlandii oraz Wielkiej Brytanii
- grozi głównie kobietom między 30-60 rokiem życia o jasnej karnacji
- występuje z większą częstotliwością u ludzi porywczych i nerwowych
- może być przekazywany dziedzicznie
Leczenie trądziku różowatego można podzielić na 3 strefy:
- leczenie zewnętrzne (miejscowe) - stosuje się wtedy żele lub kremy z zawartością antybiotyków oraz innych zalecanych w terapii substancji pomocniczych, np. kwasu azelainowego, sulfacetamidu sodowego i innych
- leczenie ogólne - oparte w dużej mierze na usuwaniu czynników przyczynowych, czyli niedokwaśności soku żołądkowego oraz zaburzeń hormonalnych
- odpowiedni dobór dermo kosmetyków
