Leczenie jodem radioaktywnym w chorobach tarczycy. Jak przebiega?
Nadczynność tarczycy występuje u ok. 2-3 proc. populacji, częściej u kobiet niż u mężczyzn. To jedna z najczęstszych chorób endokrynologicznych. Jedną z metod stosowanych w walce z nadczynnością tarczycy jest radioaktywny jod, który hamuje nadprodukcję hormonów tarczycy. W jakich dokładnie przypadkach się go stosuje? Czy leczenie radiojodem może być szkodliwe?
Przyczynami nadprodukcji hormonów tarczycy jest autoimmunologiczna choroba Gravesa-Basedowa, a także wole wieloguzkowe nadczynne - choroba Plummera. To właśnie te choroby są wskazaniem do leczenia radioaktywnym jodem. Pacjenci po konsultacji z endokrynologiem bardzo często wybierają tę metodę, ponieważ jest ona alternatywą dla operacji, która stanowi większe obciążenie dla organizmu i pozostawia blizny.
W terapii nadczynności tarczycy stosuje się izotop jodu 131I, który gromadzi się w tarczycy lub guzkach, a następnie niszczy komórki odpowiedzialne za nadmierną produkcję hormonów.
Terapia z zastosowaniem radioaktywnego jodu nie wymaga szczególnego przygotowania. O wszystkich zaleceniach dowiesz się od lekarza kierującego na leczenie.
Pacjenci nie powinni przyjmować leków tyreostatycznych na pięć dni przed podaniem radioizotopu, a w dniu leczenia nie należy jeść na pięć godzin przed podaniem leku. Ponadto, w czasie przebiegu całej terapii nie wolno przyjmować innych preparatów zawierających jod, ponieważ zaburza to działanie lekarstwa.
Terapia z zastosowaniem radioaktywnego jodu jest celowana, co oznacza, że jod gromadzi się w miąższu tarczycy. Jednakże osobom, którym poddawany jest radioizotop 131I, zaleca się, by przez kilka dni po leczeniu unikały kontaktu z innymi, a zwłaszcza dziećmi. Należy pamiętać, że pierwiastek jest obecny również w pocie i moczu, dlatego tak ważne jest zmienianie pościeli i spłukiwanie toalety zwiększoną ilością wody.
Efekt leczniczy wywierany przez podany radioaktywny izotop odnotowuje się zwykle po upływie od czterech do sześciu tygodni. Po tym czasie u większości pacjentów obserwuje się zwiększenie objętości wola. W nielicznych przypadkach możliwe jest nieznaczne zaostrzenie objawów nadczynności tarczycy, a także niewielki ból w przedniej części szyi. Wszystkie objawy wzmożonej pobudliwości nerwowej jak wzmożona potliwość, zwiększone tempo bicia serca i drżenie rąk powinny zostać zgłoszone lekarzowi.
Niektórzy pacjenci martwią się, że leczenie radiojodem może zwiększać ryzyko raka - te obawy nie znajdują odzwierciedlenia w badaniach naukowych.
Leczenia radiojodem nie powinno się przeprowadzać u kobiet w ciąży i karmiących piersią, dlatego kobiety w wieku rozrodczym powinny wykluczyć możliwość ciąży przed przystąpieniem do terapii. Zachodzenie w ciążę odradza się kobietom do 12 miesięcy po leczeniu.
Leczenie radiojodem jest metodą uznawaną za bezpieczną. U niektórych leczonych w ten sposób pacjentów stwierdza się wystąpienie niedoczynności tarczycy. Po upływie 10 lat od kuracji radiojodem niedoczynność tarczycy zazwyczaj dotyczy od 30 do 80 proc. leczonych. Dlatego tak istotne jest kontrolowanie czynności tarczycy i reagowanie, jeśli wyniki badań nie są prawidłowe.
Osobom będącym po terapii z użyciem radiojodu zaleca się:
- przebywanie na zwolnieniu lekarskim - o tym, jak długo ma to potrwać, decyduje lekarz. Ten czas może być różny i zależy od podanej dawki radioizotopu i rodzaju wykonywanej pracy;
- odizolowanie się od reszty domowników;
- dbanie o higienę rąk;
- zmienianie pościeli, a także spłukiwanie wody w toalecie po każdym skorzystaniu;
- bezwzględne unikanie spotkań z kobietami w ciąży i karmiącymi piersią.
CZYTAJ TAKŻE:
TSH, ft3, ft4 - po co badać te hormony?
