Miesiączkujesz inaczej niż kiedyś? Nietypowa miesiączka to sygnał ostrzegawczy

Pod pojęciem prawidłowego cyklu kryje się jego czas trwania, regularność, długość i obfitość krwawienia, a także wiek pierwszej i ostatniej miesiączki. Nie należy jednak zapominać, że każda kobieta jest inna, więc istnieje pewien zakres, tego co uznaje się za normalne, nie każde odchylenie będzie zatem powodem do niepokoju. 

Opierając się jednak na normach określonych przez lekarzy ginekologów, prawidłowy cykl miesiączkowy powinien wyglądać następująco:

• czas trwania: od 21 do 35 dni (zazwyczaj 28 dni),
• długość trwania krwawienia: od 3 do 7 dni,
• utrata krwi: nie większa niż 80 ml,
• obecna owulacja (ok. 14 dni przed końcem cyklu),
• dolegliwości bólowe o umiarkowanym nasileniu.

Warto pamiętać, że początek cyklu liczymy zawsze od pierwszego dnia krwawienia. U nastolatek oraz u kobiet w wieku menopauzalnych często zdarza się, że cykle są nieregularne, o zmiennej obfitości, ale jest to zjawisko fizjologiczne, którym w większości przypadków nie trzeba się martwić. 

Prawidłowy cykl miesiączkowy warunkuje funkcje rozrodcze i sterowany jest przez hormony wydzielane przez jajniki. Z kolei czynność samych jajników jest regulowana przez pracę przysadki i podwzgórza - gruczołów znajdujących w obrębie ośrodkowego układu nerwowego.

Brak miesiączki może być pierwotny lub wtórny. O pierwotnym braku miesiączki mówimy, kiedy u dorastającej dziewczynki nie pojawiła się pierwsza w życiu miesiączka mimo osiągnięcia pewnego wieku. Za ten wiek przyjmuje się 14 lat w przypadku gdy współistnieją zaburzenia wzrastania lub nie rozwijają się cechy płciowe (takie jak rozwój piersi), albo 16 lat, gdy takie zaburzenia nie występują. 

Przyczyny takiego stanu mogą być różnorodne, zazwyczaj są to wrodzone wady układu rozrodczego takie jak hipoplazja (niedorozwój) jajników, zespół braku wrażliwości na androgeny, dysgenezja gonad lub zarośnięcie błony dziewiczej. 

Czytaj także: Pierwsza miesiączka owiana jest mitami. Takie są faktyZ kolei wtórny brak miesiączki to brak krwawień u kobiet wcześniej miesiączkujących trwający co najmniej 3 miesiące. Najczęstszą przyczyną jest oczywiście ciąża, którą zawsze należy mieć na uwadze. 

Natomiast nieprawidłowy brak miesiączki może mieć wiele przyczyn, a najczęstsze to:

• hiperprolaktynemia - prolaktyna jest hormonem wydzielanym przez przysadkę, a jej zwiększone stężenie we krwi hamuje prawidłową regulację endokrynnej czynności układu rozrodczego. Do hiperprolaktynemii może dochodzić w wyniku przyjmowania niektórych leków (np. leków na schizofrenię, depresję, a także środków obniżających ciśnienie), występowania guzów przysadki (prolactinoma) oraz różnych chorób ogólnoustrojowych takich jak niedoczynność tarczycy lub niewydolność wątroby. Do hiperprolaktynemii może także prowadzić długotrwały stres lub intensywna aktywność fizyczna;
• przedwczesna niewydolność jajników - to nieprawidłowość czynności jajników pojawiająca się przed 40 rokiem życia. Za przyczynę tego stanu, uważa się przede wszystkim choroby autoimmunologiczne; 
• zespół policystycznych jajników (PCOS) - to zaburzenie hormonalne, w którym poza nieregularnym cyklem miesiączkowym pojawia się także trądzik oraz zwiększone owłosienie na ciele;
• niewłaściwe funkcjonowanie osi podwzgórze-przysadka-jajnik - może wynikać z różnych przyczyn, najczęściej odpowiadają za nie: zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia), intensywny wysiłek fizyczny, przewlekły stres, a  rzadziej: guzy przysadki i podwzgórza oraz infekcje ośrodkowego układu nerwowego (kiła, gruźlica). Podwzgórze i przysadka mogą również ulegać uszkodzeniu na skutek radioterapii lub operacji neurochirurgicznych.

Zbyt obfite miesiączki, z dużą utratą krwi (powyżej 80 ml) mogą prowadzić nawet do niedokrwistości. Często występują u nastolatek, chociaż zdarza się że odpowiadają za nie także wady anatomiczne oraz guzy macicy takie jak:

• polipy;
• mięśniaki;
• rak endometrium.

U podłoża nadmiernych krwawień mogą też leżeć zaburzenia krzepnięcia spowodowane problemami hematologicznymi lub przyjmowanymi lekami.

U części kobiet miesiączka wiąże się z dużymi dolegliwościami bólowymi. Mogą mieć one charakter pierwotny, czyli występować już od pierwszej miesiączki lub wtórny, czyli pojawić się później. 

Pierwotne bolesne miesiączkowanie zwykle nie wiąże się z żadną patologią i ustępuje w ciągu 3 lat. Natomiast wtórne bolesne miesiączkowanie może być spowodowane przez:

• endometriozę,
• adenomiozę,
• mięśniaki,
• polipy endometrium,
• stany zapalne miednicy mniejszej,
• zrosty pooperacyjne. 

Każdy taki przypadek wymaga wizyty u ginekologa. Niestety, w części przypadków nie udaje się znaleźć określonej przyczyny.

O rzadkim miesiączkowaniu mówimy, gdy długość cyklu ulega nadmiernego wydłużenia. Często dotyczy to kobiet intensywnie ćwiczących, które w krótkim czasie straciły dużo tkanki tłuszczowej. Wśród innych przyczyn wymienia się między innymi hiperprolaktynemię, PCOS oraz choroby tarczycy.

CZYTAJ TAKŻE:

Tak najszybciej wykryjesz raka. Lekarka podaje dokładną instrukcję
Tak wygląda tycie hormonalne. Uwaga na kilka miejsc