Pozwalasz im spać w swoim łóżku i jeść ze stołu? Narażasz się na ryzyko

Toksokaroza to choroba pasożytnicza wywoływana przez larwy glisty kociej. Zakażony kot wydala je z kałem i może przenieść do naszego domu na sierści i pazurach. Larwy są niestety małe i lepkie, więc łatwo przyczepiają się do kociego futra. Jeśli przeniesiemy je na ręce i do ust, pasożyt zaczyna rozwijać się w naszym układzie pokarmowym. Dojrzałe osobniki wędrują po organizmie i mogą umiejscowić się w narządach wewnętrznych, np. wątrobie, płucach, mózgu, a nawet oku. Objawy, mimo że dość poważne i charakterystyczne, mogą być mylone ze schorzeniami neurologicznymi. U części osób może dojść do powiększenia śledziony i wątroby, napadów padaczkowych, silnych bólów głowy i brzucha, wysypki i gorączki. Leczenie jest trudne i może trwać nawet kilka miesięcy.  

Toksoplazmoza to choroba wywoływana przez pierwotniaka Toxoplasma gonidii. Koty mogą nas nimi zarazić jedynie podczas pierwszego zachorowania - wydalają wtedy z kałem tzw. oocysty, które po kilku dniach stają się inwazyjne i niebezpieczne dla człowieka. Toksoplazmoza nie jest jednak niebezpieczna dla osób bez upośledzeń odporności. W razie zakażenia możemy odczuwać krótkotrwałe objawy grypopodobne, jednak w większości przypadków infekcja jest bezobjawowa. Niestety toksoplazmoza jest bardzo niebezpieczna w ciąży - może prowadzić do uszkodzeń płodu, poronienia lub przedwczesnego porodu. Dlatego w ciąży regularnie bada się obecność przeciwciał toksoplazmozy we krwi. Ryzyko zakażenia niweluje trzymanie kota w domu (niedopuszczanie do kontaktu z ptakami i gryzoniami) oraz codzienne wymienianie żwirku. 

Bąblowicę wywołuje pasożyt - tasiemiec bąblowcowy. Kot może przenieść jego jaja do domu tak jak inne pasożyty - na sierści lub pazurach. Po przedostaniu się do przewodu pokarmowego człowieka przekształcają się w larwy, umiejscawiają w narządach i mogą rosnąć wiele lat, osiągając nawet rozmiar główki kapusty. Bąblowica bardzo długo może nie dawać żadnych objawów, stwarza jednak ogromne zagrożenie dla zdrowia - pęknięcie dużego bąbla z larwami może doprowadzić do krwotoku i uszkodzenia wątroby czy płuc.  

Leptospiroza to choroba bakteryjna, a człowiek może zarazić się nią przez kontakt z moczem chorego zwierzęcia. Krętki z rodzaju Leptospira z czasem przedostają się do krwi i narządów. Choroba często ma u ludzi łagodny przebieg, ale zdarza się, że daje niepokojące objawy, takie jak sztywnienie karku i silne bóle głowy. W rzadkich przypadkach może rozwinąć się zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych i niewydolność narządowa. Konieczne jest wtedy leczenie antybiotykami w warunkach szpitalnych.  

Bakterią odpowiedzialną za pasterelozę możemy się zarazić poprzez zadrapnie lub ugryzienie (znacznie rzadziej przez polizanie) przez kota. Choroba może doprowadzić u człowieka do zakażenia tkanek miękkich, a czasem do zapalenia stawów, kości i szpiku. Bakteria jest szczególnie niebezpieczna dla niemowląt i starszych osób z osłabioną odpornością. O zakażeniu może świadczyć ból i obrzęk w miejscu zadrapania lub ugryzienia, opuchlizna stawu w pobliżu rany, ból głowy i żuchwy, nudności, gorączka, zaburzenia widzenia czy kołatanie serca. W takim wypadku należy zgłosić się do lekarza i wykonać badanie mikrobiologiczne. 

To bakteryjna choroba przenoszona przez koty. Możemy się nią zarazić, jeśli podrapie albo ugryzie nas zakażony kot. Objawy mogą przypominać zwykłą infekcję, a czasem choroba ma przebieg bezobjawowy. Najbardziej charakterystyczne symptomy to zmiany skórne w okolicy zadrapania lub ugryzienia, jednostronne powiększenie regionalnych węzłów chłonnych, gorączka, osłabienie, ból brzucha, utrata apetytu i nudności. Choroba kociego pazura nie jest niebezpieczna, ale może mieć cięższy przebieg u dzieci, kobiet w ciąży i osób z osłabionym układem odpornościowym. 

Świerzb wywołują pasożyty z rodziny roztoczy, które bytują na skórze ludzi i zwierząt. Świerzb u kota objawia się miejscowym łysieniem, a powierzchnia suchej skóry stopniowo się rozprzestrzenia. Możemy się zarazić, jeśli mamy osłabioną odporność. Choroba objawia się lekkim zaczerwienieniem i świądem, mija samoistnie w ciągu kilku-kilkunastu dni. 

Groźniejszy przebieg może mieć grzybica strzygąca, która wywołuje o wiele bardziej dokuczliwe objawy, a jej leczenie jest żmudne i długotrwałe. Grzybica może mieć postać powierzchowną (skutkuje zmianami na skórze głowy oraz łamliwością włosów) lub głęboką (na skórze tworzą się guzy zapalne wypełnione ropą). Konieczne jest przyjmowanie leków i regularne odkażające kąpiele.  

Aby zminimalizować ryzyko zachorowania na chorobę odzwierzęcą, konieczne jest przestrzeganie podstawowych zasad higieny - częste mycie rąk (po każdym kontakcie z kotem), regularna wymiana pościeli i ręczników oraz codzienne zmienianie żwirku w kociej kuwecie. Kot powinien się znajdować pod stałą opieką lekarza weterynarii, który decyduje o częstotliwości odrobaczania, a także przeprowadzania szczepień ochronnych. Warto też pamiętać o regularnym przycinaniu pazurów kota, co zmniejsza ryzyko zadrapań. Koty nie powinny też spożywać wody niezdatnej do picia, jeść śmieci czy odchodów ani polować na ptaki i gryzonie. Nie dawajmy też pupilom surowego mięsa ani jaj. Koty wychodzące należy też codziennie sprawdzać pod kątem obecności pcheł i kleszczy. 

Czytaj także: 

Mogą przekształcić się w raka. Nie muszą dawać objawów, widać je w badaniach

Prawda i mity na temat opryszczki. Zimno na ustach to sygnał od organizmu

Nasz najpoważniejszy sezonowy przeciwnik. Objawy są nagłe i szybko się rozwijają

Źródło: 

www.mp.pl/pacjent/choroby-zakazne/choroby/zakazenia-bakteryjne/361412,choroba-od-kota-choroby-przenoszone-przez-koty-na-ludzi