Swędzi? Piecze? A może pojawiły się plamy? Oto 5 najczęstszych chorób skórnych 20- i 30-latków

Łuszczyca to choroba przewlekła, która może występować u nawet 3 proc. dorosłych. Może pojawić się w każdym wieku, jednak najczęściej występuje u osób powyżej 20 roku życia. Choroba objawia się płasko-wyniosłych grudkami o różnej wielkości. Najczęściej występują one na tułowiu, a także w okolicy łokci i kolan, rąk i stóp oraz na głowie. Objawy pojawiać mogą się jednak nie tylko na skórze, ale i na paznokciach, a nawet stawach. Wyróżnić możemy kilka rodzajów łuszczycy — zwyczajną, krostkową uogólnioną (występującą na całym ciele) i stawową. Najbardziej niebezpieczna jest łuszczyca stawowa. Może prowadzić nawet do inwalidztwa. 

Dokładna przyczyna łuszczycy nie jest znana. Najprawdopodobniej choroba ma podłoże genetyczne i immunologiczne. Badania wskazują, że istotne mogą być także inne czynniki — infekcje i choroby przebyte w przeszłości, urazy, stres oraz stosowane w przeszłości leki. Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną, więc nie można się nią zarazić np. poprzez podanie ręki choremu. Leczenie łuszczycy to długi i skomplikowany proces, który zależy od odmiany choroby i stanu pacjenta. Stosuje się m.in. terapię metotreksatem, retinoidami i cyklosporyną, a także fototerapię oraz fotochemioterapię.  

 Atopowe zapalenie skóry (AZS) obecnie uważane jest za jedną z chorób cywilizacyjnych. Jak pokazują nadania, może występować nawet u 15 proc. populacji. Jak sama nazwa wskazuje, AZS to choroba zapalna skóry. Jej głównym objawem jest uporczywe swędzenie, któremu towarzyszą zmiany skórne, przesuszenie, popękanie i przebarwienia. Atopowe zapalenie skóry najczęściej występuje na kończynach, tułowiu oraz na dłoniach. Choroba charakteryzuje się nietypowym przebiegiem. Wyszczególnić możemy 2 fazy AZS — okres zaostrzenia choroby i wygaszanie. 

Dokładne przyczyny atopowego zapalenia skóry nie są znane. Prawdopodobnie choroba ma podłoże genetyczne i immunologiczne. Leczenie AZS zależy przede wszystkim od stanu pacjenta. Trzeba jednak pamiętać o tym, że jest to długi proces, który w bardzo rzadkich przypadkach skutkować będzie całkowitym wyleczeniem pacjenta. Najczęściej dąży się do poprawy komfortu chorego. Stosuje się m.in. leki immunomodulujące, przeciwhistaminowe i przeciwinfekcyjnych, a także fototerapię.   

Opryszczka wargowa (inaczej pospolita) nazywana jest potocznie zimnem na ustach. Ten nieprzyjemny problem nie ma jednak nic wspólnego z temperaturą i pojawić się może o każdej porze roku. Opryszczka jest chorobą zakaźną. Do zarażenia dochodzi poprzez bliski kontakt z nosicielem choroby — a tych jest sporo. Szacuje się, że nosicielami opryszczki może być nawet ponad 90 proc. dorosłych. Zarazić można się od nich m.in. przez pocałunek, używanie tych samych sztućców czy picie z jednej szklanki. 

Zakażenie często przebiega bezobjawowo, a wirus nie daje o sobie znać nawet przez wiele lat. Na ustach (w postaci nieprzyjemnego i bolącego pęcherzyka) pojawia się zwykle w przypadku obniżenia odporności, stresu i zmian hormonalnych. U kobiet często pojawia się wraz z miesiączką. W leczeniu opryszczki przede wszystkim stosuje się ogólnodostępne kremy i maści zawierające acyklowir lub dentovir. Substancje te skracają czas leczenia i łagodzą zmiany na ustach. Zakupić je można bez recepty w każdej aptece.   

 Łupież to jedna z najczęściej występujących chorób skóry głowy. Jak pokazują badania, problem ten może mieć nawet 30 proc. Polaków. Najpopularniejszą odmianą łupieżu jest łupież suchy. Charakteryzuje się niewielkimi łuskami przypominającymi biały proszek. Jedną z przyczyn łupieżu jest nieprawidłowa pielęgnacja skóry głowy — za rzadkie lub za częste mycie włosów, niedokładne spłukiwanie szamponu czy stosowanie zbyt wysokiej temperatury podczas suszenia, kręcenia lub prostowania włosów. Warto zwrócić uwagę także na stosowane kosmetyki do pielęgnacji włosów. Łupież suchy pojawić się może także w przypadku grzybów i zaburzeń pH skóry głowy. Leczenie łupieżu polega przede wszystkim na eliminacji jego głównej przyczyny — na przykład złej pielęgnacji. Wspomagająco stosować można także środki grzybobójcze, przeciwłojotokowe i keratolityczne.   

 Zmiany trądzikowe to poważny problem nie tylko wśród nastolatków. Jak pokazują badania, trądzik może występować nawet u 45 proc. dorosłych powyżej 25 roku życia. Choroba objawia się małymi grudkami, krostkami i zaskórnikami. Zmiany najczęściej pojawiają się na twarzy, szyi, dekolcie i plecach. Ich barwa, w zależności od stadium choroby może być bladoróżowa lub nawet intensywnie czerwona. Zmianom towarzyszy nieprzyjemne uczucie bólu i nadprodukcja sebum. Trądzik u dorosłych spowodowany może być m.in. zmianami hormonalnymi, nieodpowiednią dietą i złą pielęgnacją skóry — zwłaszcza nieprawidłowym oczyszczaniem. Istotny jest także czynnik genetyczny. Leczenie trądziku powinno odbywać się pod okiem doświadczonego dermatologa. Trzeba pamiętać, że to długi proces, któremu towarzyszą fazy zaostrzenia choroby i remisji. Dobre efekty leczenia uzyskuje się poprzez połączenie farmakoterapii z odpowiednią pielęgnacją.