Choroby, którymi możesz zarazić się od psa. Pilnuj się podczas zabawy i spacerów, pamiętaj po głaskaniu
Nasze kochane czworonogi niestety mogą być dla nas źródłem chorób. Choroby odzwierzęce, czyli zoonozy, bo o nich mowa, to choroby, które są roznoszone przez zwierzęta lub przenoszą się na człowieka poprzez kontakt bezpośredni ze zwierzęciem lub poprzez surowce pochodzenia zwierzęcego. Zarazić możemy się podczas zabawy, sprzątania odchodów czy nawet głaskania. Jak takie choroby od psa objawiają się u ludzi? Jak zmniejszyć ryzyko zarażenia? Wyjaśniamy.
Choroby przenoszone przez psy to m.in., wścieklizna, bąblowica, tasiemiec psi, toksokaroza, świerzbowiec psi, giardioza i leptospiroza. Z tego tekstu dowiesz się, jak się objawiają, jak się je leczy, a także poznasz metody zapobiegania tym chorobom. Ale najpierw odpowiemy na kilka często pojawiających się pytań.
Tak, człowiek może zarazić się robakami, czyli pasożytami wewnętrznymi od psa. Po czym poznać, że pies ma robaki? Przede wszystkim zwierzak straci apetyt albo będzie on zmienny, schudnie, może mieć wymioty i biegunki. Dodatkowo sierść straci na jakości, zmatowieje i będzie mocniej wypadać.
Tak, można. Pies może "złapać" pierwotniaka z gatunku Giardia intestinalis (wiciowca), który szczególnie lubi młode zwierzaki. Objawem zakażenia są wymioty i cuchnące, zielono-brązowe biegunki. To właśnie kontakt z nimi jest dla człowieka niebezpieczny.
Na szczęście nie - psy nie mogą przenieść boreliozy na ludzi, nie można się nią też zarazić od osoby, która choruje. Niestety pies może pomóc kleszczowi przejść na nas, np. podczas głaskania.
Toksokaroza to bardzo trudna do wyleczenia choroba pasożytnicza. Wywołuje ją nicień Toxocara canis (glista psia). Do zakażenia dochodzi przez kontakt z psimi odchodami i podczas zabawy z pupilem, gdyż lepkie jaja pasożyta mogą przyczepić się do sierści psa. Po dostaniu się do organizmu człowieka jaja przekształcają się w larwy, które bytują w nerkach, wątrobie, a nawet mózgu, co może skończyć się śmiercią. Gdy larwa wędruje w ciele człowieka, cierpi on na bóle głowy, drgawki, bóle brzucha, wysypkę i gorączkę. Pasożyty mogą przeżyć w organizmie człowieka nawet 10 lat. Uwaga - pilnuj dzieci, które czasami lubią próbować piasku lub ziemi, bo mogą być tam zakażone jaja. Szczenięta zaszczep, gdy ukończą drugi tydzień życia.
Bąblowicę wywołuje tasiemiec - bąblowiec jednojamowy (Echinococcus granulosus) lub rzadziej wielojamowy (Echinococcus multilocularis). Jak wskazuje sanepid, jaja tasiemca uwalnianie są z kałem zakażonych psów i lisów, a do organizmu człowieka mogą dostać się poprzez bliski kontakt z tymi zwierzętami, przeniesienie jaj do ust za pomocą brudnych rąk, a także spożycie skażonej jajami żywności (np. niemytych jagód) lub wody.
Pies i lis to żywiciele ostateczni, człowiek jest żywicielem pośrednim. Larwy osiedlają się w wątrobie (w ponad 90 proc. przypadków), płucach i mózgu, a nawet oku. Bąblowica przez 10-15 lat może nie dawać objawów. Bywa mylona z nowotworem. Objawy uzależnione będą od lokalizacji larw: żółtaczka (wątroba), krwiomocz i zaburzenia czynności nerek (nerki), krwioplucie, kaszel, duszność (płuca), zaburzenia psychiczne, ataki padaczkowe, zaburzenia widzenia (mózg). Wystąpić mogą też różne reakcje alergiczne, gdyż organizm zatruwa się odpadami przemiany materii tasiemca. Aby uniknąć zakażenia, należy często myć ręce i prać w wysokiej temperaturze rzeczy, z którymi pies miał kontakt. Systematycznie stosuj preparaty przeciw pchłom i pasożytom wewnętrznym. Leczenie opiera się na przyjmowaniu odpowiednich leków lub usunięciu torbieli.
U dorosłych i dzieci objawy giardiozy są podobne jak przy zatruciu pokarmowym. To nudności, brak apetytu, gwałtowne, wodniste, sfermentowane stolce, niewielka gorączka. Profilaktyka polega na ochronie żywności i wody przed zanieczyszczeniem odchodami zwierzęcymi. Cysty G. intestinalis są oporne na działanie środków dezynfekcyjnych, m.in. na chlorowanie wody. Leczenie ogranicza się do podawania leków mających na celu wyeliminowanie pasożyta z organizmu (tynidazol, nitazoksanid, metronidazol, albendazol, mebendazol i paromycyna) oraz leczeniu objawowym biegunki.
Objawy zarażenia u psa to: świąd w okolicach odbytu, wymioty i wychudzenie. Objawy u człowieka to biegunki i zaparcia, nudności i wymioty, bóle brzucha i kolki, przelewanie w brzuchu, mały apetyt, spadek wagi, niedokrwistość związana z niedoborem witaminy B12, reakcje skórne. Zakażenie najczęściej zdarza się u dzieci, które po zabawie z zarażonymi zwierzętami nie myją rąk, całują zwierzęta, biorą palce do ust, oblizują zbierane z ziemi i podłóg zanieczyszczone przedmioty. Profilaktyka polega na likwidacji żywicieli pośrednich, czyli wszołów i pcheł, które są źródłem inwazji. Dodatkowo należy utrzymywać w czystości sierść zwierząt, legowiska i pomieszczenia, w których przebywają, i pamiętać o okresowym odrobaczaniu zwierząt.
Świerzbowiec psi to pasożyt należący do roztoczy. Żywi się komórkami skóry i rozmnaża na jej powierzchni. Dlatego choroba objawia się zmianami skórnymi, przede wszystkim na uszach i pysku, a także kończynach. Początkowo występuje rumień, z czasem powstają strupy i wyłysienia. Przed zmianami skórnymi pies cierpi na silny świąd. Świerzbowiec może przenosić się z psów na ludzi poprzez bezpośredni kontakt i pośrednio, np. przez odzież. U człowieka głównym objawem jest swędząca wysypka. Powikłaniem choroby może być także grzybica. Objawy łatwo pomylić z uczuleniem. Profilaktyka to częste mycie rąk i pranie w wysokiej temperaturze ubrań, bielizny czy pościeli. Leczenie dotyczy jednocześnie wszystkich członków rodziny i partnerów seksualnych. Stosuje się preparaty przeciwświerzbowcowe, leki recepturowe zawierające permetrynę, benzoesan benzylu, krotamiton lub siarkę, preparaty przeciwhistaminowe na łagodzenie swędzenia, antybiotyki w razie nadkażenia bakteryjnego skóry, a także maści i kremy.
Człowiek zakaża się poprzez ugryzienie przez "wściekłego" psa lub przez kontakt śluzówek z jego śliną. Pierwszy etap choroby przebiega bezobjawowo. Następnie następują trzy fazy objawowe: pierwsza, zwiastunowa, z wysoką temperaturą, bólem głowy, złym samopoczuciem, biegunką i wymiotami. Druga to faza neurologiczna, może łączyć się z gorączką, ślinieniem, omamami, wodowstrętem, drgawkami, dezorientacją i z nadpobudliwością przeplatającą się ze stanami jasności umysłu. Czasami występuje porażenie i niedowład mięśniowy. Ostatni etap przed śmiercią to śpiączka. Bez pomocy lekarskiej choroba trwa 2-6 dni i prowadzi do śmierci. W procesie leczenia lekarz podaje pacjentowi gotowe przeciwciała, które zwalczają wirusa wścieklizny w organizmie.
CZYTAJ TAKŻE:
Nowa choroba przenoszona przez kleszcze. Zakażone osobniki także w Polsce
Pies przyciska głowę do ściany? To objaw poważnej choroby
Chorują na naszych o oczach, nawet tego nie wiemy. Ludzkie choroby mogą je zabić
