Niewielka gorączka i silne dreszcze. Zakażenie, które udaje przeziębienie

Do zakażenia krwi dochodzi wówczas, gdy z jednego ogniska zapalnego w organizmie, bakterie pokonują barierę i przedostają się do krwioobiegu nie wywołując tym samym ogólnoustrojowej reakcji organizmu na zakażenie. Bakteriemia, w zależności od jej typu, może trwać kilka godzin, a nawet dni, jednak organizm w naturalny sposób jest w stanie poradzić sobie z obecnymi we krwi bakteriami.

Bakteriemię nożna podzielić na:

• bakteriemię przejściową - oznacza krótkotrwałą obecność bakterii we krwi i najczęściej jest spowodowana przerwaniem ciągłości skóry lub błon śluzowych; bakterie są obecne w krwioobiegu zaledwie kilkanaście minut,
• bakteriemię okresową - trwa dłużej, niż bakteriemia przejściowa i jest spowodowana uwalnianiem się bakterii z ogniska zapalnego, np. z zakażonego układu moczowego, pokarmowego czy oddechowego,
• bakteriemię stałą  - jest spowodowana wprowadzeniem do organizmu zakażonego ciała obcego, przeszczepu naczyniowego, zapaleniem wsierdzia czy zakrzepowym zapaleniem żył, oznacza ona ciągłą obecność drobnoustrojów w układzie krwionośnym.

Sprawdź: "Zimno" może być pierwszym objawem grypy. Nie bagatelizuj go

Do zakażenia krwi najczęściej dochodzi u pacjentów w starszym wieku, z osłabionym układem odpornościowym, będących w  trakcie chemioterapii czy po przeszczepie. W grupie ryzyka znajdują się także noworodki z niską masą urodzeniową.

Na zakażenie krwi podatni są również pacjenci po rozległych urazach, oparzeniach, pacjenci zacewnikowani oraz karmieni dojelitowo. Drobnoustroje mogą zasiedlić się również we krwi osób po zabiegach chirurgicznych oraz u pacjentów z ciężką chorobą przewlekłą.

Bez wykonania specjalistycznych badań, w tym posiewu krwi, trudno jednoznacznie wskazać zakażenie krwi jako przyczynę objawów u pacjenta. Chorzy nie zdają sobie sprawy z zakażenia, bowiem objawy najczęściej przypominają rozwijające się przeziębienie lub grypę.

Symptomami towarzyszącymi zakażeniu krwi są:

• nagła, niewysoka gorączka z dreszczami,
• przyspieszona akcja serca,
• zwiększona częstość oddechów.

Rzadziej u pacjentów z bakteriemią dochodzi do zaburzeń świadomości czy uczucia splątania. 

W świadomości pacjentów błędnie pokutuje przekonanie, że zakażenie krwi jest tym samym co sepsa. Bakteriemia może, ale nie musi do niej doprowadzić, jednak sepsę zawsze poprzedza bakteriemia.

Sepsa jest ogólną odpowiedzią organizmu na toczący się w nim proces zapalny. Charakteryzuje się szybkim przebiegiem, której towarzyszy gorączka, tachypnoe i tachykardia z utratą przytomności włącznie. U pacjentów z rozwijającą się sepsą może dojść do niewydolności wielonarządowej, która charakteryzuje się zaburzeniem pracy nerek, niedotlenieniem, zaburzeniem krzepnięcia krwi, zahamowaniem perystaltyki jelit oraz nagłym wzrostem stężenia bilirubiny całkowitej w osoczu.

Rozpoznana sepsa daje zdecydowanie gorsze rokowania niż potwierdzona u pacjenta bakteriemia, którą można opanować za pomocą wdrożonego leczenia farmakologicznego.

Bakteriemię, czyli zakażenie krwi, leczy się przede wszystkim za pomocą antybiotykoterapii. Pacjent przyjęty do szpitala z podejrzeniem zakażenia krwi, ma pobieraną krew na posiew. W trakcie badania hoduje się bakterie i na podstawie hodowli tworzony jest antybiogram. Ma on na celu wskazać, jaka bakteria wywołuje zakażenie oraz na jaki antybiotyk jest ona wrażliwa.

Terapia celowana odpowiednim antybiotykiem przynosi szybką odpowiedź organizmu, co pozwala na skuteczniejsze opanowanie zakażenia.

CZYTAJ TAKŻE: 

Fakty i mity, jakie powinieneś znać o antybiotykach

Grupa krwi a podatność na choroby

Coraz więcej przypadków chorób zakaźnych w Polsce