Agorafobia – przyczyny, objawy, leczenie
Agorafobia to strach przed przebywaniem na otwartej przestrzeni. Cierpiące na nią osoby, a częściej są to kobiety, boją się wychodzić z domu. W dosłownym tłumaczeniu z greki to "strach przed rynkiem miejskim", jest on przeciwieństwem klaustrofobii
Wyjście z domu i odczucie utraty bezpieczeństwa wiąże się dla cierpiących na nią osób z bardzo silnymi przeżyciami. Agorafobia to irracjonalny lęk przed tłumem, miejscami otwartymi, publicznymi, ale i przed pustym ulicami i krajobrazami, często przed samotnym podróżowaniem środkami komunikacji publicznej.
Sytuacje takie powodują u chorych różne fizyczne objawy: pocenie się, przyspieszone bicie serca i oddech, biegunkę, dreszcze, zawroty głowy, omdlenia. Często pojawia się odczucie odrealnienia, obawa przed utratą zmysłów, lęk przed śmiercią.
Agorafobia to najczęściej skutek lęku napadowego, jaki miał miejsce w przeszłości - osoba cierpiąca na tę chorobę unika sytuacji podobnych do tej, w której nastąpił napad paniki. Zaburzenie to dotyka ludzi młodych, u progu dorosłości, częściej kobiety. Agorafobia nie pojawia się nagle, jest to proces związany z odsuwaniem się od ludzi i świata zewnętrznego.
Osoby cierpiące na agorafobię często czują nieprzemijający niepokój i trwają w stanie depresji. Niekiedy zaburzenie to może towarzyszyć także fobii społecznej, nerwicy natręctw, nerwicy lekowej.
Leczenie agorafobii odbywa się dwutorowo - podstawą terapii najczęściej jest psychoterapia, leczenie farmakologiczne odgrywa rolę wspomagającą. Nie należy lekceważyć ataku agorafobii a choremu należy pomóc w dotarciu do bezpiecznego miejsca.
Opieka nad chorym stanowi trudne wyzwanie dla bliskich, tym bardziej, że agorafobia może skutkować utratą pracy oraz rozbiciem relacji rodzinnych i towarzyskich.
