Przypadki wąglika w Chorwacji. Jak groźna jest ta choroba?
W Chorwacji, jak donoszą tamtejsze media, sześć osób, w tym dwoje dzieci, zaraziło się wąglikiem od zakażonego bydła. Wąglika potwierdzono u zwierząt na obszarze Parku przyrody Lonjsko Polje położonego na południowy wschód od stolicy, Zagrzebia. U chorych rozpoznano skórną postać choroby. Lekarze weterynarii sprawdzają, jak daleko choroba rozprzestrzeniła się wśród zwierząt. Lokalni urzędnicy uspokajają mieszkańców i podkreślają, że nie ma powodów do paniki.
Chorwackie władze przekazały w sobotę, że u bydła, które zostało znaleziono martwe w Parku przyrody Lonjsko Polje stwierdzono wąglika. Jak poinformowało ministerstwo rolnictwa, przeprowadzono testy na martwych zwierzętach po doniesieniach, że u bydła rozwinęły się objawy neurologiczne. Według telewizji HRT w ciągu ostatnich dwóch tygodni z powodu wąglika padło 107 krów.
Od zakażonego bydła zarazili się ludzie. Sześciu chorych - czworo dorosłych i dwoje dzieci - zgłosiło się do szpitala w mieście Sisak z łagodnymi objawami. Stwierdzono u nich skórną postać choroby.
Na obszarze, gdzie pojawiły się przypadki wąglika, działają lekarze weterynarii. Mają ustalić, jak daleko choroba rozprzestrzeniła się wśród zwierząt. Przemieszczanie się ludzi i pojazdów jest w tym miejscu ograniczone.
- Możemy powiedzieć, że sprawa jest pod całkowitą kontrolą i nie ma miejsca na panikę - podkreślał lokalny urzędnik ds. zdrowia publicznego Inoslav Brkić. Jego słowa cytuje m.in. ABC News.
Wąglik to rzadka choroba, która przenosi się ze zwierząt na ludzi (zoonoza). Wywoływana jest przez bakterię Bacillus anthracis - laseczkę wąglika. Posiada ona zdolność do wytwarzania form przetrwalnikowych, które mogą przetrwać w środowisku wiele lat.
Wąglik najczęściej atakuje zwierzęta żywiące się trawą - zarówno te wolno żyjące, jak i hodowlane (bydło, owce, kozy). Choroba u człowieka jest zwykle wynikiem bezpośredniego kontaktu z zakażonymi zwierzętami lub produktami pochodzenia zwierzęcego (wełną, skórą, mięsem). Źródłem zakażenia może być również woda bądź inne celowo skażone produkty spożywcze.
Jak wskazuje Główny Inspektorat Sanitarny (GIS), wąglik występuje endemicznie w kilku regionach świata, w tym w południowej i wschodniej Europie.
Rozróżnia się trzy postacie choroby: skórną, płucną i żołądkowo-jelitową.
Postać skórna wąglika jest najczęstszą postacią infekcji (95 proc. przypadków). Uważana jest za najmniej niebezpieczną. Infekcja zwykle rozwija się od jednego do siedmiu dni po ekspozycji. Do zakażenia dochodzi wskutek wniknięcia przetrwalników laseczki wąglika w miejscu przerwania ciągłości tkanek (rana, obtarcie skóry). Główne objawy, jakie występują u chorych, to: podniesiony, swędzący guzek (przypominający ukąszenie owada), który szybko przekształca się w czarną ranę, oraz obrzęk i ból pobliskich węzłów chłonnych. Czasami występują objawy grypopodobne, w tym gorączka i bóle głowy. Przy odpowiednim leczeniu wąglik skórny rzadko kończy się śmiercią.
Przyczyną występowania postaci żołądkowo-jelitowej wąglika jest spożywanie surowego lub niedogotowanego mięsa pochodzącego od zakażonego zwierzęcia, spożywanie skażonej wody bądź też mleka. Zgłaszane dolegliwości obejmują: silne bóle brzucha, mdłości, wymioty, bóle głowy, utratę apetytu, gorączkę, ból gardła i trudności w przełykaniu, a w późniejszych stadiach choroby - krwawe biegunki i krwawe wymioty. Bez leczenia ponad połowa pacjentów z wąglikiem żołądkowo-jelitowym umiera.
Najbardziej śmiertelna postać choroby to postać płucna wąglika. Występuje, gdy jest się wystawionym na działanie dużej ilości zarodników wąglika rozpylonych w powietrzu. Osoby pracujące w miejscach takich jak np. rzeźnie czy garbarnie mogą wdychać zarodniki podczas pracy z zakażonymi zwierzętami lub skażonymi produktami zwierzęcymi. Choroba zwykle zaczyna się od zmęczenia, niewielkiej gorączki i suchego kaszlu. Tym objawom, typowym dla łagodnej infekcji górnych dróg oddechowych, może towarzyszyć uczucie ciężkości w klatce piersiowej i okolicy tuż pod klatką piersiową. Po tym stosunkowo łagodnym początku choroby następuje okres charakteryzujący się wysoką gorączką, podwyższonym tętnem i częstością oddechów, obfitym poceniem się i trudnościami w oddychaniu. Bez leczenia wąglik płucny prawie zawsze kończy się śmiercią. Przy agresywnym leczeniu przeżywa ok. 55 proc. pacjentów.
Zazwyczaj bakterie nie przenoszą się z człowieka na człowieka. Wąglikiem nie można się zarazić tak jak np. przeziębieniem. Donoszono o przypadkach przeniesienia w przypadku postaci skórnej wąglika (za sprawą wydzieliny ze zmian skórnych), jednak były one bardzo rzadkie.
Ekspertów niepokoi, że laseczki wąglika mogą być wykorzystywane jako broń biologiczna.
W leczeniu wąglika stosuje się antybiotyki, m.in. penicylinę. Aby leczenie było skuteczne, należy je rozpocząć jak najszybciej po ekspozycji. Gdy wystąpią objawy, prawdopodobieństwo, że przyniesie ono oczekiwane skutki, znacznie się zmniejsza. Najlepsze rokowanie ma postać skórna wąglika.
Istnieje szczepionka przeciwko wąglikowi, ale nie jest ona dopuszczona do powszechnego użycia. Szczepionka czasami podawana jest osobom, które z duża dozą prawdopodobieństwa będą wystawione na jego działanie. Przyjmują ją np. niektóre osoby pracujące ze zwierzętami lub produktami zwierzęcymi, pracownicy laboratoriów, personel wojskowy.
CZYTAJ TAKŻE:
Zapalenie wątroby typu A. Zarazili się przez truskawki
