Kiedy gronkowiec skórny atakuje i jak go leczyć?
Staphylococcus epidermidis czyli gronkowiec skórny to bakteria występująca na powierzchni skóry człowieka i błonach śluzowych. Znajduje się również w drogach moczowych i narządach płciowych. Większość ludzi jest jej nosicielem i uważa się ją za element flory fizjologicznej skóry. Odmiennie od gronkowca złocistego zagrożenie dla ludzi stanowi tylko w nielicznych wypadkach.
Najczęściej gronkowiec skórny staje się chorobotwórczy, gdy natrafia na osobę o osłabionej odporności. Może tak się stać, gdy chory leczy się na nowotwór, jest po przeszczepie narządów i szpiku kostnego oraz gdy choruje na serce.
Atakuje również miejsca poprzez sztuczne zastawki, cewniki i rurki intubacyjne. W przypadku noworodków zagrożone mogą być wcześniaki.
Jest jednym z podstawowych powodów zakażeń wewnątrzszpitalnych. Gdy gronkowiec skórny zaatakuje, może być bardzo groźny dla życia i zdrowia człowieka. Powoduje m.in.: zakażenie, układu moczowego, zapalenie otrzewnej, zapalenie wsierdzia oraz zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Może również wywołać sepsę.
Leczenie opiera się na antybiotykach (penicylina, metycylina, cefalosporyny, ryfampicyna), choć niestety gronkowiec często wykazuje wysoką lekooporność. To utrudnia oraz przedłuża cały proces leczenia.
Nierzadko konieczne jest korzystanie z antybiogramu, a dodatkowo lekarze stosują specjalną autoszczepionkę. Ważne jest też jednoczesne wzmacnianie odporności chorego, by organizm zaczął bronić się sam.
