Na co wpływa bilirubina całkowita?
Bilirubina występuje we krwi w dwóch formach - wolnej i sprzężonej. Podczas badania często analizuje się poziom bilirubiny całkowitej, czyli tych dwóch form wziętych pod uwagę razem. Jeśli jest jej zbyt dużo, oznacza to chorobę.
To badanie przeprowadza się, jeśli lekarz obawia się zaburzenia funkcjonowania wątroby lub uszkodzenie jej. Kolejnym wskazaniem jest pojawienie się objawów, które wskazują na WZW.
Często wykonuje się je wtedy, gdy pacjent ma objawy żółtaczki. Poziom bilirubiny zależy od tego, jak dużo jest formy wolnej i sprzężonej, jednak na ich pojawienie się we krwi mają wpływ inne czynniki.
Bilirubina wolna powstaje wtedy, gdy dochodzi do niszczenia krwinek czerwonych, wątroby lub gdy nieprawidłowo działa wychwyt bilirubiny. Temu stanowi często towarzyszy żółtaczka.
Na podwyższony poziom sprzężonej bilirubiny będą wpływały zupełnie inne czynniki. Należą do nich problemy z przepływem żółci i zespół Dubin-Johnsona.
Bilirubina całkowita nie powinna przekraczać 1.1 mg/dl. U niemowląt proces rozpadu krwinek czerwonych zachodzi w inny sposób i nie mają one wykształconego mechanizmu eliminowania bilirubiny, dlatego dopuszczalny poziom jest wielokrotnie wyższy.
Z powodów, które opisywaliśmy wcześniej, warto przeprowadzić także badanie poszczególnych frakcji bilirubiny we krwi. Da to lekarzowi pełny obraz naszej choroby. Badanie bilirubiny całkowitej można przeprowadzić zarówno po pobraniu krwi, jak i moczu pacjenta.
Jeśli pacjent jest zdrowy, to nie powinna się ona pojawić w moczu, a w przeciwnym wypadku najczęściej przyczyną jest jedna z form żółtaczki. Wysoki poziom bilirubiny u niemowląt jest przyczyną stresu u młodych rodziców, jednak jest to stan fizjologiczny.
