Skleroza nie boli. Pierwsze objawy to wcale nie problemy z pamięcią
Istnieje powiedzenie: "Skleroza nie boli". I rzeczywiście tak jest, co nie przestaje czynić ją naprawdę okrutną chorobą. Należy wiedzieć, że prawdziwa skleroza ma niewiele wspólnego z drobnymi epizodami zapominalstwa, które przydarzają się każdemu z nas. Osoby na nią chorujące doświadczają postępujących objawów, które powodują, że najprostsze codzienne czynności stają się niemożliwe do wykonania. Człowiek zaczyna tracić pamięć i kontrolę nad emocjami, a wraz z rozwojem choroby przestaje przypominać sam siebie. Jakie są przyczyny, objawy i możliwości leczenie sklerozy?
Skleroza to choroba o bardzo wielu objawach, które wiążą się przede wszystkim ze zmianą zdolności poznawczych i zaburzeniami pamięci. Podłoża schorzenia należy szukać w miażdżycy tętnic, która, przez zmniejszenia światła naczyń, powoduje, że do mózgu dociera niewystarczająca ilość tlenu i substancji odżywczych.
Na sklerozę cierpią zwykle osoby po 60. roku życia, aczkolwiek zdarzają się również przypadki zachorowań wśród osób w młodszym wieku.
Zmiany miażdżycowe w tętnicach mózgu skutkują odkładaniem się złogów cholesterolowo-wapniowych. Powstają zwapnienia i ogniska martwicze, a tętnice stają się sztywne. W efekcie krew w tych naczyniach zaczyna płynąć wolniej. Neurony pozbawione tlenu i substancji odżywczych zaczynają obumierać, następnie są eliminowane przez organizm i zastępowane płynem, co jest widoczne jako charakterystyczny obraz w tomografii komputerowej. W konsekwencji występują zmiany neurologiczne i psychiczne.
Wciąż nie do końca poznano przyczyny sklerozy, wiadomo natomiast, że istnieją czynniki ryzyka, do których zalicza się:
- palenie papierosów,
- podwyższony poziom trójglicerydów i cholesterolu,
- brak aktywności fizycznej,
- dietę bogatą w tłuszcze nasycone i cukry proste,
- wysokie ciśnienie krwi,
- nieleczoną cukrzycę.
Według najnowszych badań za rozwój miażdżycy odpowiedzialny jest nie tylko cholesterol, ale także procesy immunologiczne. Dowiedziono, że naczynia krwionośne mogą być atakowane przez przeciwciała przeciwjądrowe, co doprowadza do ich uszkodzenia.
U wielu pacjentów początkowe objawy sklerozy pozostają niezauważone. Chorzy czują się zmęczeni, trudniej znoszą wysiłek fizyczny, potrzebują więcej snu, by się zregenerować. Większość z nich wini rosnące tempo życia lub uważa, że to zwyczajne obniżenie formy. Wraz z postępowaniem zaawansowania zmian miażdżycowych objawy choroby zaczynają się nasilać: poza bezsennością pojawiają się tzw. dziury w pamięci i chwiejność emocjonalna. Brak kontroli nad emocjami przybiera na sile, aż wreszcie chory nie jest w stanie zapanować nad wybuchami gniewu lub płaczu.
Pacjenci ze sklerozą mają uboższą mimikę twarzy, stają się egoistyczni i pozbawieni empatii, poza tym pojawiają się problemy z mową, a co za tym idzie - komunikacja z nimi staje się niezwykle trudna.
Do innych objawów sklerozy należą: nocne epizody objadania, uczucie sztywności kończyn, mimowolne drżenia mięśni, a także problemy z koncentracją. Na bardzo daleko posuniętym etapie choroby może wystąpić niedowład lub paraliż jednej strony ciała. Mogą również dołączyć objawy zbliżone do objawów choroby Parkinsona.
Niestety, skleroza jest chorobą nieuleczalną. Jedyne, co można zaproponować pacjentowi, to leczenie objawowe, realizowane przez podawanie leków: przeciwmiażdżycowych, środków rozszerzających naczynia krwionośne, podtrzymujących pracę mózgu, stabilizujących ciśnienie krwi i zmniejszających stężenie cholesterolu. W niektórych przypadkach konieczne jest wdrożenie terapii psychologicznej.
Lekarz diagnozujący pacjenta powinien porozmawiać z jego najbliższą rodziną bądź opiekunami, po to, by wyjaśnić im, jak postępować z chorym i jakich jego zachowań można się spodziewać. Skleroza jest schorzeniem bardzo obciążającym i trudnym do przyjęcia dla otoczenia chorego.
Pomimo tego, że objawy sklerozy są postępujące i nieodwracalne, można przestrzegać pewnych zachowań, które zmniejszają prawdopodobieństwo zachorowania.
Ryzyko choroby zmniejsza:
- utrzymywanie zdrowej diety, bogatej w warzywa i owoce;
- unikanie spożywania tłustych pokarmów, które zawierają dużo cholesterolu i sprzyjają tworzeniu się blaszek miażdżycowych;
- zaprzestanie palenia papierosów;
- ćwiczenia aktywności intelektualnej;
- regularne badanie poziomu glukozy i ciśnienia krwi, a w razie nieprawidłowości jak najszybsze wdrożenie leczenia.
CZYTAJ TAKŻE:
Krzyżówka lub książka. Tak opóźnisz rozwój poważnej choroby
Kłopoty z pamięcią. Kiedy to brak witamin, a kiedy poważna choroba?
