Totalny brak zainteresowania seksem? Ten problem ma nawet 40 proc. populacji
Miesiącami żyją bez zbliżeń. Nie chcą się nawet przytulać, wzdrygają się na każdy dotyk, a na samą myśl o pieszczotach wymyślają kolejne wymówki. Choć niektórym nie mieści się to w głowie, oziębłość seksualna staje się plagą naszych czasów. Lekarze definiują ją jako brak ochoty na stosunek seksualny, masturbację, a nawet erotyczne fantazje. Czym spowodowany jest ten problem i jak go leczyć? Poniżej znajdziesz najważniejsze zalecenia.
Oziębłość płciowa (inaczej oziębłość seksualna lub hipolibidemia) to zaburzenie, które charakteryzuje się zmniejszeniem potrzeb seksualnych lub brakiem przyjemności podczas stosunku seksualnego.
Seksuolodzy biją na alarm, że jest to coraz popularniejsze zjawisko. Już dziś szacuje się, że problem ten może dotyczyć nawet 40 proc. populacji. W zdecydowanej większości przypadków są to kobiety, zwłaszcza po 45 roku życia. Ale nie brakuje także mężczyzn, którzy zamiast do łóżka z partnerką, wolą iść z kumplami na piwo albo pobiegać.
Dlaczego? Odpowiedzią bywa zbyt szybkie tempo życia, brak czasu, pracoholizm, przemęczenie, kryzys w związku albo ukryte choroby. Zwykle za problem stoi co najmniej jeden z tych powodów.
Wyróżnia się kilka kluczowych czynników, które powodować mogą oziębłość płciową. To przede wszystkim:
Czynniki biologiczne - problemy hormonalne, suchość pochwy, problemy z erekcją, choroby przewlekłe, przyjmowane leki, przede wszystkim psychotropowe, niedobory witaminowe, nieprawidłowa budowa narządów płciowych, zaburzenia cyklu miesiączkowego.
Czynniki psychologiczne - zaburzenia psychiczne, zaburzenia nastroju, niska samoocena, przewlekły stres, zmęczenie, traumatyczne doświadczenia związane z seksem, strach przed zajściem w ciążę, brak odpowiedniej edukacji seksualnej, fobie seksualne, niezadowolenie z własnego wyglądu.
Czynniki kulturowe - stereotypy na temat seksu, uwarunkowania religijne, obecność i sposób przedstawiania seksu w mediach.
Czynniki partnerskie - zanik atrakcyjności partnera, brak zaufania do partnera, kiepska komunikacja w związku, konflikty z partnerem, rutyna w łóżku, brak miłości.
W ostatnim przypadku należy jednak zachować czujność. Wiele osób myli bowiem oziębłość płciową ze zwyczajną utratą zainteresowania partnerem. Jeśli więc ochota na seks występuje wyłącznie w kontaktach pozapartnerskich - nie ma mowy o zaburzeniu libido, ale o poważnym kryzysie związku.
Oziębłość płciowa to nie choroba, ale zaburzenie, które najlepiej opisać po prostu jako brak ochoty na seks. Oziębłość dotyczy nie tylko współżycia, ale także i innych zachowań seksualnych, m.in. masturbacji czy fantazji seksualnych.
Wbrew powszechnej opinii, oziębłość płciowa nie zawsze wiąże się z brakiem radości z seksu. Pacjenci z hipolibidemią często są w stanie przeżywać orgazmy. Do współżycia jednak dochodzi głównie w przypadku zainicjowania stosunku przez partnera.
Pierwszym krokiem, jaki należy podjąć, jest wykluczenie chorób, które mogą być przyczyną spadku libido. Chodzi m.in. o:
- cukrzycę,
- niektóre choroby nowotworowe,
- choroby nerek,
- choroby serca.
Osoby chore przewlekle, które na co dzień przyjmują leki, powinny skonsultować się z lekarzem prowadzącym. W ich przypadku oziębłość może mieć bowiem związek z działaniem leków. Leki obniżające libido to m.in.: antykoncepcja hormonalna, antydepresanty i beta blokery.
Jeśli hipolibidemia nie ma związku z obecnością innych chorób, należy zgłosić się do seksuologa. Niestety, nie ma jednej, uniwersalnej, metody leczenia oziębłości płciowej.
Sposób leczenia zależy głównie od przyczyny problemu. Inaczej będzie przebiegała terapia osoby, która ma za sobą traumatyczne doświadczenia seksualne, a inaczej pacjentki, która boi się stosunku z powodu niewystarczającej wiedzy na temat seksu. Poza przyczyną problemu, należy uwzględnić także takie czynniki jak charakter, wiek czy preferencje seksualne pacjentów.
W leczeniu oziębłości dobre efekty przynosi psychoterapia, zarówno indywidualna, jak i terapia par. U niektórych pacjentów sprawdzić się może także edukacja psychoseksualna oraz metody treningowe.
Czasami dochodzi jednak do sytuacji, w której należy włączyć leczenie farmakologiczne. Zazwyczaj są to estrogeny (dla kobiet) i testosteron (dla mężczyzn). Wiele osób sięga również po leczenie naturalne. Nie zastąpi ono tradycyjnej wizyty u specjalisty, jednak może być świetnym uzupełnieniem wielu terapii. Libido poprawić może także regularne spożywanie naparu z żeń-szenia, lubczyku i imbiru.
CZYTAJ TAKŻE:
Seks analny. Jak uprawiać go bezpiecznie?
Nietypowe metody antykoncepcji. Zaskakują skuteczności i nie wymagają recepty
Białe małżeństwa, czyli życie razem ale bez seksu
