Hiperurykemia. Czy powinieneś się martwić, gdy zbyt często odwiedzasz toaletę?
Hiperurykemia to zwiększone stężenie kwasu moczowego. Normy są inne, w zależności od płci, dla kobiet górna granica to: 360 μmol/l (6 mg/dl), z kolei dla mężczyzn 400 μmol/l (6,8 mg/dl). Mówi się, że przyczyną hiperurykemii jest nieprawidłowy tryb życia. Jakie dokładnie schorzenia przyczyniają się do zwiększenia stężenia kwasu moczowego w organizmie? Czy istnieją sposoby, by ustrzec się przed hiperurykemią? Pamiętaj, że w przypadku otrzymania wyników badań świadczących o zaburzeniach, powinieneś zdecydować się na konsultację z lekarzem. Nieleczona hiperurykemia, może prowadzić do dny moczanowej, miażdżycy i przyspieszać rozwój przewlekłej choroby nerek.
Do przyczyn hiperurykemii należą:
- nadużywanie alkoholu - w szczególności piwa;
- nadmierne spożywanie fruktozy, będącej cukrem prostym występującym naturalnie w owocach;
- dieta zawierająca dużo puryn - bardzo dużo puryn znajduje się przede wszystkim w sardynkach, drożdżach, śledziach, fasoli, soczewicy i łososiu;
- niedoczynność tarczycy;
- choroby limfoproliferacyjne i mieloproliferacyjne, na przykład: przewlekła białaczka szpikowa, mielofibroza, chłoniaki nieziarnicze;
- przewlekła choroba nerek - w której wyniku zmniejsza się ilość wydalanego kwasu moczowego;
- stosowanie diuretyków i salicylanów;
- zespół rozpadu guza - typów dla pacjentów onkologicznych, poddawanych leczeniu.
Podsumowując, do zwiększenia stężenia kwasu moczowego dochodzi wtedy, gdy: organizm wytwarza go w nadmiarze, usuwanie jest niewystarczające lub gdy obie te sytuacje nałożą się na siebie. Otyłość, nadciśnienie, a także alkoholizm są typowymi przyczynami hiperurykemii nabytej. Hiperurykemia wrodzona to dziedziczna choroba, związana z zaburzeniem pracy enzymów odpowiedzialnych za przemianę zasad purynowych, przykładem może być zespół Lescha-Nyhana.
Zwykle nie rozpoznaje się hiperurykemii, ponieważ nie daje ona typowych objawów. Dna moczanowa, która jest przez nią wywołana, skłania chorych do odwiedzenia lekarza. Pacjenci, cierpiący na dnę moczanową, skarżą się przede wszystkim na: obrzęk i zaczerwienienie stawów, oraz ich ból połączony ze sztywnością. W przebiegu dny moczanowej dochodzi do odkładania się kryształów moczanu sodu, co kończy się zapaleniem. Drugą chorobą, na którą zapadają osoby z podwyższonym stężeniem kwasu moczowego, jest kamica moczowa. Objawia się ona: trudnością i bolesnością podczas oddawania moczu, nudnościami, silnym bólem zlokalizowanym głównie w brzuchu i pachwinach, a także krwiomoczem.
Hiperurykemie rozpoznaje się na podstawie badania stężenia kwasu moczowego we krwi. W niektórych przypadkach stężenie mierzy się również w moczu. U chorych z podejrzeniem dny moczanowej, w celach diagnostycznych, dokonuje się pobrania płynu stawowego, jeżeli labolatoryjnie zostanie potwierdzona obecność moczanu sodu, można postawić rozpoznanie dny. W diagnozowaniu kamicy nerkowej o pochodzeniu moczanowym największe zastosowanie ma ultrasonografia. Dzięki USG lekarz nie tylko potwierdza istnienie złogów, ale jest też w stanie określić ich lokalizację.
Warto zaznaczyć, że nie we wszystkich przypadkach leczenie hiperurykemii jest konieczne. Jeżeli przebiega ona bezobjawowo, a stężenie kwasu moczowego nie przekracza 12 mg/dl, nie trzeba wdrażać farmakoterapii. Gdy u pacjenta zdiagnozowana zostanie dna moczanowa, podaje się leki mające za zadanie przerwać atak dny (należą do nich: niesteroidowe leki przeciwzapalne i kolchicyna).
Innym możliwym sposobem postępowania jest zapobieganie występowania ataków dny moczanowej, służą do tego: allopurinol, febuksostat, probenecyd i benzbromaron. Wymienione leki zmniejszają stężenie kwasu moczowego w osoczu. W celu profilaktyki schorzenia zaleca się unikanie w diecie czerwonego mięsa, fruktozy i alkoholu. Oczywiście, by utrzymać prawidłowe stężenie kwasu moczowego w organizmie, konieczne jest leczenie chorób przewlekłych, takich jak cukrzyca i nadciśnienie.
Zobacz także:
