Co oznacza drżenie dłoni, warg lub twarzy? To ważny sygnał od organizmu
Uporczywe drżenie, chociaż zazwyczaj występuje bez uchwytnej przyczyny, wymaga dokładnej diagnostyki, mającej na celu wykluczenie wielu niebezpiecznych chorób. Często okazuje się, że nie stoi za nim żadna konkretna jednostka, tylko taka już "uroda" pacjenta. Niemniej ta często spotykana dolegliwość, bywa bardzo nieprzyjemna, co sprawia, że osoby jej doświadczające szukają sposobów na pozbycie się problemu. Czym jest drżenie samoistne i jak sobie z nim radzić?
Drżenie samoistne, znane także jako choroba Minora to mimowolne ruchy głowy, żuchwy lub kończyn (najczęściej górnych). Szacuje się, że dolegliwości dotyczą nawet 4 proc. populacji, mogą wystąpić u osoby w każdym wieku, przy czym zwykle ujawniają się w drugiej i szóstej dekadzie życia.
Pomimo prób odnalezienia przyczyn tej przypadłości - do tej pory nie udało się wyjaśnić jej pochodzenia. Uważa się, że drżenie samoistne może występować rodzinnie lub bez związku z genetyką, a jego objawy przeważnie narastają stopniowo.
Naukowcy zaznaczają, że drżenie samoistne może mieć związek z istnieniem tzw. "generatora oscylacji", czyli struktury zlokalizowanej w dolnym jądrze oliwki pnia mózgu, która miałaby tworzyć impulsy docierające do móżdżku, a dalej do neuronów ruchowych rdzenia kręgowego.
Brak utraty kontroli nad ciałem w jakimkolwiek zakresie nie należy do przyjemnych zjawisk. Choroba zwykle, bo aż w 80 do 100 proc. przypadków rozpoczyna się od kończyn górnych, a następnie przechodzi na inne obszary ciała, w tym: język, wargi i całą głowę. Pacjenci raczej nie odczuwają objawów w spoczynku, tylko podczas sięgania po przedmioty lub w trakcie doświadczania silnych emocji. Przykładanie rąk do twarzy czy próba wykonania precyzyjnych czynności takich jak pisanie, może nasilać drżenie, zaś małe dawki alkoholu, odwrócenie uwagi, podparcie kończyny lub głowy, powodują, że dolegliwości stają się mniej wyrażone.
Pierwsze symptomy mogą być dostrzegalne w czasie posiłku, kiedy pacjent nie może zapanować nad precyzyjnym utrzymaniem sztućców i zaczyna niechcący rozrzucać jedzenie. Zdarza się, że choroba rozpoczyna się od zgięć i wyprostów w stopie, wyciągania i chowania języka, przytakiwania lub przeczenia przy prawidłowym ułożeniu głowy, albo zmiany głosu, spowodowanego drżeniem języka.
Co ciekawe, większość pacjentów doświadczających drżenia samoistnego, nie zgłasza innych problemów neurologicznych, a w trakcie badania, nie występują u nich odchylenia od normy. Ponieważ drżenie jest częstym objawem w medycynie, wymaga starannej diagnostyki różnicowej.
Mimo niejednoznacznej natury tego schorzenia członkom amerykańskiego Movement Disorder Society udało się opracować zestaw kryteriów, na podstawie których można rozpoznać drżenie samoistne. Podzielono je na kryteria podstawowe i drugorzędne.
Do kryterów podstawowych w diagnostyce drżenia samoistnego zalicza się:
- obustronne drżenie czynnościowe i posturalne rąk i przedramion (bez drżenia spoczynkowego);
- brak jakichkolwiek innych objawów neurologicznych (z wyjątkiem sztywności typu koła zębatego);
- izolowane drżenie głowy, bez ruchów dystonicznych.
a wśród dodatkowych kryterów w diagnostyce drżenia samoistnego są:
- długi czas trwania objawów;
- dodatni wywiad rodzinny;
- ustępowanie objawów pod wpływem alkoholu.
Ze względu na to, że drżenie samoistne może być oznaką choroby Parkinsona, nadczynności tarczycy lub innych schorzeń i wymaga dokładnego zebrania wywiadu, a takze starannego badania.
Na zróżnicowanie drżenia samoistnego od choroby Parkinsona pozwala jedynie badanie SPECT, będące rodzajem tomografii komputerowej. W ramach diagnostyki różnicowej warto oznaczyć także stężenie: hormonów tarczycy, glukozy, elektrolitów, mocznika, kreatyniny, kortyzolu, parathormonu i wykonać próby wątrobowe oraz określić ilość miedzi wydalanej z moczem.
Drżenie samoistne, może poważnie zakłócić funkcjonowanie pacjenta i wpłynąć na jego codzienne aktywności. Terapię można podzielić na farmakologiczną i chirurgiczną. Najczęściej stosuje się propranolol, czyli popularny lek przeciwarytmiczny lub prymidon, który jest środkiem przeciwpadaczkowym.
Gdy te metody zawiodą, warto rozważyć leczenie zabiegowe, polegające na przecięciu ściśle określonych struktur mózgu za pomocą gamma knife, tj. niezwykle precyzyjnej technologii przeznaczonej dla neurochirurgii, która wykorzystuje promienie kobaltowe. Chociaż podczas operacji ryzyko możliwych powikłań jest nieznaczne, ale jednak obecne, lekarz omawia wszystkie za i przeciw wspólnie z pacjentem i informuje go o ewentualnym zagrożeniu i korzyściach.
Źródła:
M. Siemiński, W. M. Nyka, A. Nitka-Siemińska , Drżenie samoistne Copyright © 2007 Via Medica ISSN 1897-3590
Bain P., Brin M., Deuschl G. i wsp. Criteria for the diagnosis of essential tremor. Neurology 2000; 54 (11): (supl. 4): 7
CZYTAJ TAKŻE:
Pocisz się w nocy tak, że poduszka jest mokra? Oto, co to oznacza
Alzheimera na początku można pomylić z depresją. Kto jest szczególnie narażony?
Pierwsze objawy SM są dyskretne. Aktorkę choroba skazuje na wózek inwalidzki
