Kolor oczu może świadczyć o chorobie. Lepiej umów się do okulisty

Heterochromia to termin medyczny używany na określenie dwubarwności tęczówek. Mówiąc prościej - heterochromia występuje wtedy, gdy dana osoba ma różnokolorowe oczy - np. jedno niebieskie, a drugie brązowe.

Heterochromia jest powszechna u zwierząt, szczególnie psów, kotów i koni, a u ludzi występuje raczej rzadko. Szacuje się, że różnokolorowe oczy ma zaledwie 1 proc. populacji. W Stanach Zjednoczonych ma tak mniej niż 200 tys. osób.

Heterochromia klasyfikowana jest na różne sposoby. Wyróżnia się:

• heterochromię całkowitą - każde oko ma inny kolor, np. jedno jest niebieskie, a drugie brązowe;
• heterochromię częściową (sektorową) - zwana jest też heterochromią jednego oka. To sytuacja, w której tylko część tęczówki oka ma inny kolor niż reszta;
• heterochromię centralną - wewnętrze tęczówki ma inny kolor niż jej obwód.

Niektórzy rozróżniają również:

• hipochromiczną heterochromię - gdy jedna z tęczówek ma jaśniejszy kolor;
• hiperchromiczną heterochromię - gdy jedna z tęczówek ma ciemniejszy kolor.

Heterochromia jest najczęściej przypadłością wrodzoną (jest wynikiem łagodnej mutacji), rzadko ma charakter nabyty. Większość osób, które z heterochromią się urodziły, nie ma żadnych problemów zdrowotnych. W rzadkich przypadkach heterochromia jest objawem innej wrodzonej choroby.

Do przyczyn heterochromii wrodzonej zalicza się m.in.:

• zespół Hornera - jego przyczyną jest uszkodzenie włókien współczulnego unerwienia oka;
• zespół Sturge’a-Webera - naczyniakowatość twarzowo-mózgowa;
• zespół Waardenburga - choroba charakteryzująca się utratą słuchu o różnym stopniu nasilenia oraz innymi, mniejszymi wadami, w tym zaburzeniami barwnikowymi oczu, włosów i skóry;
• piebaldyzm - rzadkie zaburzenie związane z dysfunkcją melanocytów;
• zespół Blocha-Sulzbergera - zespół nietrzymania barwnika;
• chorobę von Recklinghausena - nerwiakowłókniakowatość;
• chorobę Bourneville'a - należy do grupy chorób nerwowo-skórnych, która charakteryzuje się obecnością zmian skórnych oraz guzów o charakterze nienowotworowym;
• zespół Parry'ego-Romberga - objawia się postępującą atrofią tkanek miękkich i twardych połowy twarzy.

Przyczyny nabytej heterochromii obejmują z kolei m.in.:

• uraz oka;
• krwawienie w oku;
• obrzęk spowodowany zapaleniem tęczówki lub błony naczyniowej oka;
• operację oka;
• jaskrę i niektóre leki stosowane w jej leczeniu;
• zespół zapalenia błony naczyniowej Fuchsa - przewlekłe, nieziarninujące zapalenie przedniego odcinka błony naczyniowej;
• nabyty zespół Hornera - zespół objawów spowodowany przez uszkodzenie włókien współczulnego unerwienia oka;
• zespół rozproszenia barwnika - może prowadzić do rozwoju szczególnej postaci jaskry zwanej jaskrą barwnikową;
• czerniak oka;
• zespół Posnera-Schlossmana - przełom jaskrowo-rzęskowy;
• łagodne i złośliwe nowotwory tęczówki;
• cukrzycę;
• zakrzep żyły środkowej siatkówki.

Jeśli heterochromia jest wynikiem choroby, u danej osoby pojawić się mogą różne dolegliwości, np. ból oka, zaczerwienienie, pogorszenie widzenia. 

Heterochromia może nie zostać wykryta przez pierwsze miesiące, a nawet lata życia dziecka. To dlatego, że kolor oczu dziecka zwykle ulega zmianom i dopiero w 3., 4. roku życia obserwuje się ten ostateczny. Jeśli u dziecka po tym czasie zaobserwuje się różnokolorowe oczy, powinno one zostać zbadane przez okulistę. Okulista wykluczy lub potwierdzi heterochromię i poszuka przyczyn leżących u jej podstaw. W większości przypadków nie będzie żadnej choroby lub stanu powodującego zmianę koloru oczu, ale ważne jest, aby wykluczyć te warunki.

Jeśli heterochromia pojawiła się już u osoby dorosłej, również powinna ona skontaktować się z okulistą, który przeprowadzi szczegółowe badanie wzroku, aby wykluczyć wszelkie możliwe przyczyny, i w razie potrzeby opracuje plan leczenia. Jeśli okulista podejrzewa, że heterochromia jest objawem innej choroby, może skierować do lekarza, który leczy ten stan. Dalsze badania mogą obejmować m.in. badania krwi, w tym testy genetyczne.

Bywa, że heterochromia mylona jest z anizokorią - nierównością źrenic.

Zazwyczaj nie ma potrzeby leczenia heterochromii, jeśli nie jest ona spowodowana innym stanem. Jeśli jest wynikiem choroby lub urazu, możliwości leczenia są zróżnicowane.

W przypadku osób, u których heterochromia nie ma poważnej przyczyny, nie stanowi problemu medycznego, a które chcą, by oczy miały ten sam kolor, mogą porozmawiać z okulistą o uzyskaniu niestandardowych soczewek kontaktowych dopasowanych do określonego rodzaju heterochromii.

CZYTAJ TAKŻE: 

Mało kto rodzi się z taką tęczówką oka. Bywa sygnałem alarmowym

Co mówi o tobie kolor oczu? Może wskazywać pewne cechy osobowości

Ten kolor oczu najbardziej podoba się mężczyznom. Tak wynika z badań