Kolor oczu może świadczyć o chorobie. Lepiej umów się do okulisty

Oczy w dwóch różnych kolorach są rzadkością, a ich posiadacze uchodzą za wyjątkowych. Zjawisko heterochromii, bo o nim mowa, zwykle nie jest groźne, ale w niektórych przypadkach może być znakiem poważnej choroby. O czym mogą świadczyć dwukolorowe oczy? Co robić, kiedy zaobserwujemy zmianę koloru tęczówki?

Heterochromia - co to takiego?

Heterochromia to termin medyczny używany na określenie dwubarwności tęczówek. Mówiąc prościej - heterochromia występuje wtedy, gdy dana osoba ma różnokolorowe oczy - np. jedno niebieskie, a drugie brązowe.

Heterochromia jest powszechna u zwierząt, szczególnie psów, kotów i koni, a u ludzi występuje raczej rzadko. Szacuje się, że różnokolorowe oczy ma zaledwie 1 proc. populacji. W Stanach Zjednoczonych ma tak mniej niż 200 tys. osób.

Rodzaje heterochromii

Heterochromia klasyfikowana jest na różne sposoby. Wyróżnia się:

Reklama
  • heterochromię całkowitą - każde oko ma inny kolor, np. jedno jest niebieskie, a drugie brązowe;
  • heterochromię częściową (sektorową) - zwana jest też heterochromią jednego oka. To sytuacja, w której tylko część tęczówki oka ma inny kolor niż reszta;
  • heterochromię centralną - wewnętrze tęczówki ma inny kolor niż jej obwód.

Niektórzy rozróżniają również:

  • hipochromiczną heterochromię - gdy jedna z tęczówek ma jaśniejszy kolor;
  • hiperchromiczną heterochromię - gdy jedna z tęczówek ma ciemniejszy kolor.

Heterochromia - przyczyny

Heterochromia jest najczęściej przypadłością wrodzoną (jest wynikiem łagodnej mutacji), rzadko ma charakter nabyty. Większość osób, które z heterochromią się urodziły, nie ma żadnych problemów zdrowotnych. W rzadkich przypadkach heterochromia jest objawem innej wrodzonej choroby.

Do przyczyn heterochromii wrodzonej zalicza się m.in.:

  • zespół Hornera - jego przyczyną jest uszkodzenie włókien współczulnego unerwienia oka;
  • zespół Sturge’a-Webera - naczyniakowatość twarzowo-mózgowa;
  • zespół Waardenburga - choroba charakteryzująca się utratą słuchu o różnym stopniu nasilenia oraz innymi, mniejszymi wadami, w tym zaburzeniami barwnikowymi oczu, włosów i skóry;
  • piebaldyzm - rzadkie zaburzenie związane z dysfunkcją melanocytów;
  • zespół Blocha-Sulzbergera - zespół nietrzymania barwnika;
  • chorobę von Recklinghausena - nerwiakowłókniakowatość;
  • chorobę Bourneville'a - należy do grupy chorób nerwowo-skórnych, która charakteryzuje się obecnością zmian skórnych oraz guzów o charakterze nienowotworowym;
  • zespół Parry'ego-Romberga - objawia się postępującą atrofią tkanek miękkich i twardych połowy twarzy.

Przyczyny nabytej heterochromii obejmują z kolei m.in.:

  • uraz oka;
  • krwawienie w oku;
  • obrzęk spowodowany zapaleniem tęczówki lub błony naczyniowej oka;
  • operację oka;
  • jaskrę i niektóre leki stosowane w jej leczeniu;
  • zespół zapalenia błony naczyniowej Fuchsa - przewlekłe, nieziarninujące zapalenie przedniego odcinka błony naczyniowej;
  • nabyty zespół Hornera - zespół objawów spowodowany przez uszkodzenie włókien współczulnego unerwienia oka;
  • zespół rozproszenia barwnika - może prowadzić do rozwoju szczególnej postaci jaskry zwanej jaskrą barwnikową;
  • czerniak oka;
  • zespół Posnera-Schlossmana - przełom jaskrowo-rzęskowy;
  • łagodne i złośliwe nowotwory tęczówki;
  • cukrzycę;
  • zakrzep żyły środkowej siatkówki.

Jeśli heterochromia jest wynikiem choroby, u danej osoby pojawić się mogą różne dolegliwości, np. ból oka, zaczerwienienie, pogorszenie widzenia. 

Heterochromia - diagnozowanie

Heterochromia może nie zostać wykryta przez pierwsze miesiące, a nawet lata życia dziecka. To dlatego, że kolor oczu dziecka zwykle ulega zmianom i dopiero w 3., 4. roku życia obserwuje się ten ostateczny. Jeśli u dziecka po tym czasie zaobserwuje się różnokolorowe oczy, powinno one zostać zbadane przez okulistę. Okulista wykluczy lub potwierdzi heterochromię i poszuka przyczyn leżących u jej podstaw. W większości przypadków nie będzie żadnej choroby lub stanu powodującego zmianę koloru oczu, ale ważne jest, aby wykluczyć te warunki.

Jeśli heterochromia pojawiła się już u osoby dorosłej, również powinna ona skontaktować się z okulistą, który przeprowadzi szczegółowe badanie wzroku, aby wykluczyć wszelkie możliwe przyczyny, i w razie potrzeby opracuje plan leczenia. Jeśli okulista podejrzewa, że heterochromia jest objawem innej choroby, może skierować do lekarza, który leczy ten stan. Dalsze badania mogą obejmować m.in. badania krwi, w tym testy genetyczne.

Bywa, że heterochromia mylona jest z anizokorią - nierównością źrenic.

Heterochromia - leczenie

Zazwyczaj nie ma potrzeby leczenia heterochromii, jeśli nie jest ona spowodowana innym stanem. Jeśli jest wynikiem choroby lub urazu, możliwości leczenia są zróżnicowane.

W przypadku osób, u których heterochromia nie ma poważnej przyczyny, nie stanowi problemu medycznego, a które chcą, by oczy miały ten sam kolor, mogą porozmawiać z okulistą o uzyskaniu niestandardowych soczewek kontaktowych dopasowanych do określonego rodzaju heterochromii.

CZYTAJ TAKŻE: 

Mało kto rodzi się z taką tęczówką oka. Bywa sygnałem alarmowym

Co mówi o tobie kolor oczu? Może wskazywać pewne cechy osobowości

Ten kolor oczu najbardziej podoba się mężczyznom. Tak wynika z badań

INTERIA.PL

W serwisie zdrowie.interia.pl dokładamy wszelkich starań, by przekazywać wyłącznie sprawdzone, rzetelne informacje o objawach i profilaktyce chorób, bo wierzymy, że świadomość i wiedza w tym zakresie pomogą dłużej utrzymać dobre zdrowie.
Niniejszy artykuł nie jest jednak poradą lekarską i nie może zastąpić diagnostyki i konsultacji z lekarzem lub specjalistą.

Dowiedz się więcej na temat: problemy z oczami | kolor oczu
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Strona główna INTERIA.PL
Popularne