Takie leki gastrolog zleci na refluks lub wrzody. Po połknięciu odczekaj z jedzeniem
Z pewnością zdarzyło ci się kupować lub słyszeć jak ktoś w aptece prosi, o których farmaceutyki nazwa kończy się na -prazol. Nic dziwnego, inhibitory pompy protonowej należą do najczęściej stosowanych leków w podstawowej opiece zdrowotnej. Niewątpliwie dzieje się tak dlatego, że są filarem walki z tak popularnymi chorobami jak: refluks, zgaga czy choroba wrzodowa, co więcej są dostępne bez recepty. Czy łatwość ich zdobycia i użyteczność oznacza, że można je przyjmować bez ograniczeń? Jakie są skutki uboczne brania IPP? Jak długo można jest stosować? Wyjaśniamy.
Inhibitory pompy protonowej (IPP) to grupa leków zawierających bezimidazol, czyli substancje zmniejszającą wydzielanie kwasu solnego w żołądku. Mechanizm ich działania kryje się w nazwie: inhibitory, czyli substancje spowalniające lub hamujące przebieg reakcji chemicznej, blokują wytwarzanie kwasu solnego przez pompę protonową znajdującą się w komórkach okładzinowych błony śluzowej żołądka. To właśnie ta właściwość sprawiła, że są powszechnie wykorzystywane w leczeniu schorzeń górnego odcinka przewodu pokarmowego. Do IPP należą np.: pantoprazol, esomeprazol, omeprazol, rabeprazol i lanzoprazol.
Jak już zostało wspomniane IPP stosowane są przede wszystkim w leczeniu i profilaktyce chorób górnego odcinka przewodu pokarmowego. Inhibitory pompy protonowej znajdują zastosowanie w terapii nawracającej zgagi, refluksu, czyli cofania się treści żołądka do przełyku, oraz choroby wrzodowej żołądka lub dwunastnicy.
Leki z tej grupy okazują się również przydatne w minimalizowaniu ryzyka zachłystowego zapalenia płuc oraz w zapobieganiu owrzodzeniom górnego odcinka przewodu pokarmowego u pacjentów długotrwale przyjmujących niesteroidowe leki przeciwzapalne. W leczeniu skojarzonym podawane są również pacjentom, celem eliminacji z organizmu szczepów bakterii Helicobacter pylori.
Mimo że inhibitory pompy protonowej uznawane są za bezpieczne, należy mieć świadomość, że tak jak wszystkie leki mogą wywoływać działania niepożądane, najczęściej są to:
- problemy ze strony układu pokarmowego, takie jak: biegunki, wzdęcia i bóle brzucha;
- bóle głowy;
- bezsenność;
- wzrost wydzielania kwasu solnego powikłany zgagą (po odstawieniu IPP, tzw. efekt z odbicia);
- niedobór: B12, żelaza, wapnia i magnezu;
- zmiana składu flory jelitowej i związany z tym: zespół jelita drażliwego, zespół rozrostu flory bakteryjnej, czy niektóre infekcyjne choroby jelit.
Za główne przyczyny występowania działań niepożądanych uważa się: stosowanie IPP bez wskazań, niedostateczne poinformowanie pacjenta o sposobie przyjmowania leków, oraz nieuzasadnione zaprzestanie brania leku.
O tym jak długo można stosować IPP decyduje lekarz w zależności od stanu zdrowia pacjenta i występującej u niego choroby. Standardowo podaje, że można je podawać przez trzy miesiące. Leczenie refluksowego zapalenia przełyku trwa zwykle od 4 do 8 tygodni. Zazwyczaj stosuje się jedną tabletkę na dobę na czczo, około pół godziny przed śniadaniem. Lekarz może zalecić zwiększenie dawki do 2 tabletek na dobę.
Natomiast u chorych z owrzodzeniami żołądka po eradykacji Helicobacter pylori terapię IPP powinno się kontynuować aż do wygojenia owrzodzenia. Przy czym sama eliminacja według schematu leczenia czterema lekami z bizmutem lub bez trwa przeważnie od 10 do 14 dni.
Czytaj także: Czym zajmuje się gastroenterolog i jak przygotować się do wizyty?
Tak, ze względu na to, że leki są traktowane jako stosunkowo bezpieczne, są dostępne bez recepty. Nie należy jednak ich nadużywać. Nie wskazane jest ich "osłonowe" przyjmowanie.
Decyduje o tym rzecz jasna lekarz. Wiele zależy od rodzaju i dawki preparatu, jednak część leków z tej grupy nie jest właściwym wyborem u dzieci do 12 roku życia.
Picie napojów z procentami nie jest wskazane podczas zażywania IPP, ponieważ alkohol pobudza wydzielanie kwasu solnego, zasilając tym samym objawy refluksu. Co więcej, spowalnia proces gojenia się wrzodów, jeśli współwystępują. Podsumowując: niszczy efekty terapii inhibitorami pompy protonowej.
Ze względu na swoje działanie IPP mogą nasilać lub hamować działanie niektórych leków. Zwykle wchodzą w interakcję ze środkami stosowanymi w leczeniu zakażeń układu oddechowego i doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi.
Niewskazane jest także przyjmowanie ich wraz z preparatami zawierających ziele dziurawca, ponieważ intensyfikują ich działanie, tym samym powodując nadwrażliwość na światło.
CZYTAJ TAKŻE:
Dieta wrzodowa. Odstaw kawę, zrezygnuj ze smażonego, zasmakuj w "chudym"
Po tym poznasz wrzodziejący żołądek lub dwunastnicę. Objawy zawsze po jedzeniu
Gastrolog zlecił ci badanie? Tych produktów nie wolno ci jeść przez tydzień
