Poprzez drapanie, gryzienie, lizanie. Tym możesz zarazić się od kota

Skojarzenie z kotami ewidentne. Choroba kociego pazura to bakteryjna choroba odzwierzęca wywoływana przez Gram-ujemne bakterie - przede wszystkim Bartonella henselae, rzadziej Bartonella clarridgeiae. U kotów znajdują się one za sprawą pasożytów takich jak kleszcze lub pchły. Zwierzęta mogą zarazić się również podczas walk z osobnikami, które są nosicielami. Kocięta mające mniej niż rok są bardziej narażone na zakażenie i przenoszenie zarazków na ludzi.

Choroba kociego pazura rozprzestrzenia się na ludzi, gdy zarażony kot liże otwartą ranę (lub powstały na niej strup), czy też, gdy gryzie lub drapie na tyle mocno, że przebija powierzchnię skóry. Około trzech do 14 dni w takim miejscu występują pierwsze objawy infekcji. Zakażony obszar może być opuchnięty i czerwony, z okrągłymi, wypukłymi zmianami, które mogą zawierać ropę. Występować mogą również takie objawy jak: gorączka, ból głowy, słaby apetyt, wyczerpanie. Z czasem węzły chłonne w pobliżu zadrapania lub ugryzienia przez kota mogą stać się obrzęknięte, tkliwe lub bolesne.

U większości ludzi choroba kociego pazura ustępuje bez leczenia. Środki przeciwbólowe mogą jednak złagodzić ból i dyskomfort. Jeśli objawy nie ustąpią w ciągu kilku tygodni, potrzebna będzie antybiotykoterapia.

Choroba kociego pazura może powodować poważne komplikacje, chociaż zdarza się to raczej rzadko. Infekcja może wpływać na mózg, oczy, serce lub inne narządy wewnętrzne. Powikłania te mogą wymagać intensywnego leczenia. Częściej występują u dzieci w wieku 5-14 lat oraz osób z osłabionym układem odpornościowym.

Kojarzy się przede wszystkim z psami, ale występuje również u kotów. To wirusowa choroba zakaźna dotykająca centralnego układu nerwowego. Przyczyną zakażenia jest zazwyczaj ugryzienie przez zakażone zwierzę (kontakt śliny zakażonego zwierzęcia z uszkodzoną skórą lub błoną śluzową). Wścieklizna jest chorobą śmiertelną, która wymaga natychmiastowego działania. Właściciele kotów powinni zaszczepić swoje pupile. 

Koty ze wścieklizną często doświadczają nagłych zmian behawioralnych i postępującego paraliżu. Mogą odczuwać niepokój, dyszeć lub atakować inne zwierzęta, ludzi bądź przedmioty. Zwierzęta zwykle umierają w ciągu kilku dni od wystąpienia objawów.

U ludzi objawy wścieklizny mogą pojawić się kilka dni lub miesięcy po ekspozycji. Gdy wystąpią, prawie zawsze jest za późno na leczenie. Więc jeśli ugryzł cię kot lub inne zwierzę, natychmiast przemyj ranę i udaj się do lekarza.

Więcej na temat wścieklizny przeczytasz TUTAJ.

Toksoplazmoza to choroba, która spowodowana jest zarażeniem pasożytem Toxoplasma gondii, jednym z najczęstszych pasożytów na świecie. Pasożyt ten może znajdować się w glebie, wodzie, mięsie lub odchodach zakażonego zwierzęcia, szczególnie kota. Zwierzęta te zarażają się poprzez spożywanie zakażonych gryzoni, ptaków lub innych małych zwierząt. Pasożyt następnie wydalany jest z kałem, co prowadzi do zanieczyszczenia środowiska lub kuwety. Ludzie mogą zarazić się, spożywając skażoną żywność lub wodę, a także, kiedy nie umyją rąk po wyczyszczeniu miejsca, gdzie kot załatwia swoje potrzeby. Inną możliwością jest kontakt z czymś, co zostało zanieczyszczone kocimi odchodami.

Na toksoplazmozę może zachorować każdy, ale osoby z osłabionym układem odpornościowym są bardziej narażone na poważny przebieg choroby. Szczególnie ostrożne powinny być kobiety w ciąży - mogą one przenieść infekcję na swoje nienarodzone dziecko, co może skutkować wadami wrodzonymi. 

Większość osób z toksoplazmozą nie ma objawów. U niektórych obserwuje się łagodne objawy grypopodobne lub problemy z oczami. U jeszcze innych, zwłaszcza tych z osłabionym układem odpornościowym, może dojść do poważniejszych powikłań, które mogą objąć mózg. 

Bezobjawowe przypadki toksoplazmozy zazwyczaj nie wymagają leczenia. W pozostałych stosuje się farmakoterapię.

Toksokaroza to choroba pasożytnicza wywoływana przez larwy glisty kociej - Toxocara cati. To najczęstsze pasożyty jelitowe spotykane u kotów. Zwierzęta te mogą wydalać jaja Toxocara z kałem. Dla człowieka źródłem zakażenia są głównie: skażona gleba, spożyty skażony pokarm (spożycie surowego bądź niedogotowanego mięsa zawierającego larwy Toxocara) oraz kontakt z zakażonymi zwierzętami i ich odchodami. Jaja Toxocara cati bezpośrednio po wydostaniu się z ciała żywiciela nie są jeszcze inwazyjne. Do pełnego rozwoju zakaźnej larwy potrzebny jest okres od dwóch do sześciu tygodni.

Wiele osób, u których w organizmie występuje glista kocia, nie ma objawów i nie choruje. U innych z kolei może rozwinąć się toksokaroza oczna (gdy larwy migrują do oka) oraz toksokaroza trzewna (gdy larwy migrują do różnych narządów ciała, np. wątroby). Toksokaroza oczna zwykle dotyczy jednego oka. Objawy obejmują m.in. zapalenie oka czy uszkodzenie siatkówki. W toksokarozie trzewnej dają o sobie znać bóle brzucha, gorączka, zmęczenie czy kaszel. Poważne przypadki toksokarozy są rzadkie i częściej dotyczą małych dzieci.

Toksokarozę trzewną leczy się lekami przeciwpasożytniczymi. Leczenie toksokarozy oka jest trudniejsze i zwykle obejmuje środki zapobiegające postępującemu uszkodzeniu oka.

Bąblowica (inaczej echinokokoza, hydatidoza, choroba wodunkowa) to choroba wywoływana przez tasiemca z rodzaju Echinococcus. Tasiemiec Echinococcus granulosus jest odpowiedzialny za bąblowicę jednojamową, natomiast tasiemiec Echinococcus multilocularis powoduje bąblowicę wielojamową. Występują one głównie u psów, kotów, lisów i wilków. Ludzie najczęściej zarażają się przez przypadkowe spożycie jaj tasiemca, które mogą zostać wydalone z kałem zarażonych zwierząt domowych.

W przebiegu choroby u ludzi dochodzi do powstawania dużych cyst w płucach i wątrobie. Te cysty mogą przybierać tak duże rozmiary, że mogą zakłócać pracę narządów, czyniąc bąblowicę jedną z najpoważniejszych znanych chorób odzwierzęcych. Nawet w przypadku operacji i leczenia infekcja często kończy się śmiercią.

Zakażone koty zwykle nie wykazują żadnych objawów. U ludzi bąblowica przez długi czas również może nie powodować żadnych dolegliwości. Do możliwych symptomów choroby zalicza się: ból po prawej stronie brzucha, ból w klatce piersiowej, kaszel, duszności czy swędzenie skóry. Więcej na temat bąblowicy piszemy TUTAJ. 

W naszym kraju bąblowica jest rzadką chorobą. Rocznie odnotowuje się ok. 40 zachorowań.

Chlamydioza to choroba bakteryjna wywoływana przez Gram-ujemną bakterię Chlamydophila felis. U kotów odpowiada ona głównie za zapalenie spojówek. Właściciele obserwują u swych pupili: wodnistą wydzielinę z oczu, kurcz powiek, obrzęk, zaczerwienienie spojówek, kichanie. Z czasem wydzielina wydostająca się z oczu staje się gęstsza i przybiera żółtawy odcień. Bakterię można znaleźć także w płucach, przewodzie pokarmowym i układzie rozrodczym kota, najczęściej młodego, poniżej dziewiątego miesiąca życia.

Chlamydophila felis ma niską żywotność poza gospodarzem. Transmisja wymaga bliskiego kontaktu z zakażonym zwierzęciem - głównie z wydzieliną z worka spojówkowego.

Objawem obecności bakterii w organizmie w przypadku mężczyzn jest nieprawidłowa wydzielina z cewki moczowej, natomiast u kobiet są to upławy, uczucie pieczenia podczas oddawania moczu, a także ból w podbrzuszu czy krwawienie międzymiesiączkowe.

Grzybica to choroba wywołana przez dermatofity, czyli pasożytnicze mikroskopijne grzyby. Cechuje się wysoką zaraźliwością. Może być przenoszona przez bezpośredni kontakt z zakażonym zwierzęciem lub osobą. Do rozwoju grzybicy może dojść również poprzez użytkowanie przedmiotów należących do osoby zakażonej czy dotykanie skażonych powierzchni. U kotów za prawie wszystkie infekcje grzybicze odpowiada jeden gatunek dermatofitów zwany Microsporum canis.

Niektóre koty mogą nie wykazywać oznak grzybicy, ale u innych osobników zwykle obserwuje się niewielkie obszary wypadania sierści wokół uszu, pyszczka czy łap (okrągłe, bezwłose plamy) oraz łuszczącą się lub stwardniałą skórę. Zmianom może towarzyszyć intensywny świąd. Czasami występuje infekcja pazurów.

Zdrowe osoby zwykle są odporne na infekcję, chyba że występuje pęknięcie skóry, np. zadrapanie. Osoby starsze, małe dzieci i dorośli z osłabieniem układu odpornościowego lub nadwrażliwością skóry są szczególnie narażeni. Głównym objawem są łuszczące zmiany, którym będzie towarzyszyła utrata włosów.

Po kontakcie z kotem, głaskaniu, karmieniu czy sprzątaniu po nim - dokładnie myj ręce. Zapewniając mu regularną opiekę weterynaryjną i stosując się do wskazówek specjalistów, prawdopodobieństwo zarażenia się groźną chorobą znacznie maleje. 

CZYTAJ TAKŻE:

Kogo kleszcze lubią najbardziej? Znaczenie ma nie tylko grupa krwi

Całujesz psa? Ta historia będzie dla ciebie przestrogą

Naukowcy opisali 100 chorób, które przeszły z ludzi na dzikie zwierzęta