Naśmiewano się z tego, jak wygląda. Amy Schumer wyjawiła, że zdiagnozowano u niej zespół Cushinga

Amy Schumer to 42-letnia amerykańska aktorka komediowa specjalizująca się w stand-upie, poza tym scenarzystka i producentka. Można ją kojarzyć z takich produkcji jak "Wykolejona", "Jestem taka piękna!" czy "Babskie wakacje". Od kilku dni jest o niej głośniej niż zazwyczaj, jednak nie za sprawą kolejnej premiery, ale dlatego, że zdecydowała się podzielić swoją diagnozą.

W połowie lutego aktorka po raz kolejny pojawiła się w programie "The Tonight Show" Jimmy’ego Fallona. Jej udział szeroko komentowano w sieci. Internauci nie skupili się jednak na jej komediowym talencie, a na wyglądzie. Właściwie na tym, jak zmienił się jej wygląd. Prześcigali się w teoriach na temat tego, dlaczego jej twarz jest "jeszcze bardziej opuchnięta". Jak się okazało, odpowiada za to zespół Cushinga. Schumer wyjawiła prawdę w wywiadzie dla "News Not Noise". Zdecydowała się powiedzieć wprost o diagnozie, aby rozpowszechniać wiedzę na temat kobiecych problemów zdrowotnych, które mogą skutkować zmianami w ciele.

"Od dłuższego czasu byłam świadkiem zawstydzania i krytykowania naszych ciągle zmieniających się ciał. Zależy mi, by kobiety pokochały siebie i były nieustępliwe w walce o swoje zdrowie w systemie, który zwykle im nie wierzy" - powiedziała. "Nigdy nie wiemy, z czym mierzy się druga osoba. Każdy się z czymś zmaga. Może wszyscy możemy być trochę milsi dla siebie nawzajem i dla siebie samych" - dodała.

Zespół Cushinga to zespół różnorodnych objawów klinicznych i zaburzeń metabolicznych wynikających z hiperkortyzolemii, czyli nadmiaru glikokortykosteroidów (GKS). Zwykle wyróżnia się dwie postaci zespołu Cushinga: endogenną (ACTH-zależną i ACTH-niezależną; ACTH to hormon adrenokortykotropowy produkowany przez przysadkę mózgową, a pobudzający produkcję kortyzolu przez nadnercza) oraz egzogenną. Najczęściej zespół Cushinga wynika z długotrwałej terapii z użyciem GKS - to postać egzogenna, jatrogenna. Taką też przyczynę wskazała u siebie Amy Schumer.

Jak wspomnieliśmy, najczęściej zespół Cushinga ma podłoże jatrogenne i wynika z przewlekłej terapii GKS - długotrwałego podawania GKS jako leku przeciwzapalnego, np. z powodu reumatoidalnego zapalenia stawów. Pozostałe przypadki są efektem nadmiernej syntezy kortyzolu przez nadnercza. Endogenny zespół Cushinga może być spowodowany przez: guz przysadki wydzielający w nadmiarze ACTH (jest to najczęstsza przyczyna endogennego zespołu Cushinga, stanowi 70 proc. wszystkich przypadków), guz ektopowy (pozaprzysadkowy) wydzielający ACTH oraz guz nadnercza (gruczolak, rak) wydzielający kortyzol.

Objawy zespołu Cushinga są przede wszystkim wynikiem nadmiaru kortyzolu. Zalicza się do nich:

• otyłość centralną z nagromadzeniem tkanki tłuszczowej na twarzy (twarz wygląda jak "księżyc w pełni"), tułowiu, szczególnie w okolicy karku (prowadzi do powstania tzw. byczego karku lub wdowiego garbu), brzucha, pojawiają się też poduszki tłuszczowe w dołkach nadobojczykowych;
• nadmierny apetyt;
• problem ze zrzuceniem nadmiernych kilogramów;
• szczupłe kończyny w porównaniu do reszty ciała;
• liczne rozstępy na skórze brzucha, bioder, piersi i ud (są bardzo szerokie i długie, koloru czerwonego lub czerwonosinego);
• łatwo tworzące się wylewy krwawe do skóry, samoistne wybroczyny;
• osłabienie mięśniowe i złą tolerancję wysiłku fizycznego;
• podwyższone ciśnienie tętnicze z bólami głowy;
• chwiejność emocjonalną, skłonności do depresji, pogorszenie pamięci, stany psychotyczne, niekiedy euforyczne, bezsenność;
• nawracające infekcje;
• zwiększone pragnienie i wielomocz jako objaw cukrzycy;
• hirsutyzm (nadmierne owłosienie typu męskiego u kobiet);
• zaburzenia miesiączkowania u kobiet, a u mężczyzn osłabienie lub zanik popędu płciowego, impotencja;
• bóle kostne w następstwie złamań w przebiegu zaawansowanej osteoporozy;
• objawy choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy;
• objawy choroby niedokrwiennej serca w wyniku dyslipidemii i nadciśnienia tętniczego;
• zaburzenia widzenia.

Pierwsze objawy zespołu Cushinga niejednokrotnie umykają lekarzom pierwszego kontaktu, a czasem nawet specjalistom.

W przypadku wystąpienia objawów, które mogą mieć związek z zespołem Cushinga, należy udać się do lekarza. Zbierze on dokładny wywiad, wypyta m.in. o to, czy pacjent stosował bądź stosuje GKS. Pacjent z podejrzeniem endogennego zespołu Cushinga wymaga wykonania badań przesiewowych potwierdzających nadmiar kortyzolu w organizmie. Następnie wykonuje się badania laboratoryjne pomocne w ustaleniu przyczyny zespołu Cushinga, a także badania obrazowe, np. tomografię komputerową, rezonans magnetyczny okolic przysadki czy tomografię komputerową klatki piersiowej i jamy brzusznej. Bardzo ważne jest wczesne rozpoznanie i odpowiednie leczenie, aby zapobiec rozwojowi chorób współistniejących oraz ich powikłaniom.

Leczenie zespołu Cushinga zależy od przyczyny. Celem jest przywrócenie prawidłowych stężeń kortyzolu w surowicy oraz złagodzenie, a nawet całkowite wyeliminowanie skutków hiperkortyzolemii. Zastosowanie znajdują: farmakoterapia, leczenie operacyjne oraz radioterapia i chemioterapia. Jeśli przyczyną zespołu Cushinga są przyjmowane przez pacjenta leki, ustala on wraz z lekarzem ograniczenie dawki.

Skuteczne leczenie sprawia, że wiele objawów zespołu Cushinga zmniejsza się lub ustępuje.

Źródła:

https://www.nytimes.com/2024/02/26/arts/television/amy-schumer-cushing-syndrome.html.

Symptomatologia zespołu Cushinga, Paweł Jonczyk, "Endokrynologia Pediatryczna", Vol. 13/2014 Nr 1(46).

https://www.mp.pl/pacjent/endokrynologia/choroby/78125,zespol-cushinga.

CZYTAJ TAKŻE: 

Cukrzycę można wyczytać z twarzy. Jak wygląda twarz cukrzycowa?

Czym się różni choroba Hashimoto od niedoczynności tarczycy? Nie każdy to wie

Nie tylko PCOS wpływa na ich wzrost. Jakie są przyczyny wzrastania włosków na rękach?