Powoduje drżenia rąk i głowy. Choroba Minora odbiera całkowitą sprawność
Choroba Minora schorzenie układu nerwowego, o którym mówi się niewiele. Jej objawy to drżenie rąk i głowy, których osoba chora nie kontroluje. Drżenie samoistne dotyka obecnie coraz młodsze osoby. Wyjaśniamy, jakie są pierwsze objawy choroby Minora i w jaki sposób można je łagodzić.
Choroba Minora to neurologiczne schorzenie genetyczne, którego przyczyny nie zostały wyjaśnione. Badania wykazały, że wyzwalanie ruchów dowolnych, czyli drżenia rąk i głowy spowodowane jest zaburzeniami pracy układu pozapiramidowego, który odpowiada za regulowanie czynności ruchowych. U większości chorych obserwuje się dziedziczną postać drżenia samoistnego - odpowiada za nią mutacja genów ETM i FET1.
Jest to choroba, której współczesna medycyna nie potrafi wyleczyć i wskazać jej jednoznacznej przyczyny. Postępowanie obejmuje głównie zwalczanie objawów, które na początku obniżają jakość życia, a w drugim jej rzucie odbierają pełną sprawność choremu. Szacuje się, że drżenie samoistne to problem, który może dotyczyć nawet 5% populacji, jednak mówi się na ten temat niewiele. Prawdopodobnie dlatego, że u większości chorych pierwsze objawy pojawiały się pomiędzy 50. a 60. rokiem życia i uznawano je za naturalne dolegliwości związane z wiekiem.
W związku ze zmianą trybu życia i stresem, którego na co dzień doświadczamy. Osoby, którym przodkowie przekazali to schorzenie w genach, zaczynają odczuwać jej objawy w znacznie młodszym wieku.
Drżenie samoistne rąk i głowy pojawia się zawsze w sytuacjach stresowych. Osoba chora nie jest w stanie go kontrolować tak jak towarzyszącego mu dyskomfortu. Z czasem drżenie rąk i głowy nasila się i zaczyna pojawiać się również podczas wykonywania ruchów. Szybkie i mimowolne skurcze mięśni antagonistycznych zaczynają się pojawiać w reakcji na coraz słabsze bodźce.
U większości pacjentów obserwuje się wyłącznie nasilające się drżenie rąk i głowy, ale zdarzają się przypadki drżenia kończyn dolnych, warg czy języka. Charakterystycznym objawem jest również zmiana tonu głosu, który również zaczyna wyczuwalnie drżeć.
Pacjenci zdają sobie sprawę z problemu, dopiero gdy zauważą u siebie problemy z wykonywaniem precyzyjnych czynności lub zdadzą sobie sprawę z faktu, że w sytuacjach stresowych zaczyna im drżeć głowa.
W pierwszym rzucie choroby Minora drżenie pozwala normalnie funkcjonować, choć niekorzystnie wpływa na samopoczucie. Osoby, które zauważają u siebie drżenie głowy i zdają sobie sprawę, że otoczenie również to dostrzega, tracą pewność siebie i unikają sytuacji takich jak wystąpienia publiczne czy rozmowy w stanie silnych emocji.
Jeszcze większym problemem jest mimowolne drżenie rąk. Wykonywanie czynności wymagających precyzji sprawia chorym problemy, podobnie jak spożywanie posiłków czy pisanie odręczne. Drugi rzut choroby, który zwykle następuje po 65. roku życia powoduje widoczne nasilenie objawów. Jeśli choroba była do tego momentu nie leczona, to jej objawy znacząco obniżają sprawność pacjenta.
Drżenie rąk lub głowy może mieć inne przyczyny, które najpierw trzeba wykluczyć. Te objawy występują w zaburzeniach elektrolitycznych i problemach z tarczycą. Mogą być również częścią syndromu odstawienia u osób leczących się z uzależnienia lub efektem ubocznym zażywania niektórych leków. Wykluczyć należy również chorobę Wilsona, zatrucie metalami ciężkimi, encefalopatię wątrobową i problemy z tarczycą. Zanim otrzymasz jednoznaczną diagnozę czeka cię więc wizyta u lekarza rodzinnego i seria badań.
Pierwszym etapem jest sprawdzenie, czy ktoś w rodzinie cierpiał na drżenie samoistne. Ta wiedza przyda się podczas wizyty u neurologa. Specjalista wykona podstawowe badanie neurologiczne i zleci wykonanie rezonansu magnetycznego głowy. To badanie nie wykrywa choroby Minora, ale pomaga wykluczyć chorobę Parkinsona, która objawia się podobnie. Na rezonansie magnetycznym u chorych na Parkinsona obserwuje się tzw. efekt jaskółki, który nie występuje przy drżeniu samoistnym.
Kolejnym etapem jest kontrola ortopedyczna. Lekarz sprawdza stan odcinka szyjnego, by wykluczyć inne przyczyny drżenia głowy. Mimowolne drżenie może być również wywołane przez zwyrodnienia kręgosłupa.
Jednoznaczna przyczyna drżenia samoistnego nie została jeszcze ustalona, dlatego chorobę leczy się wyłącznie objawowo. Neurolog po postawieniu diagnozy najczęściej wdraża leczenie farmakologiczne - pacjenci przyjmują propranolol, klonazepam, gabapentynę lub piramidon.
Warto również skorzystać z zabiegów rehabilitacyjnych, które likwidują napięcia mięśniowe i łagodzą objawy drżenia. Rodzaj rehabilitacji dobiera i zleca neurolog.
W skrajnych przypadkach, kiedy drżenie uniemożliwia normalne funkcjonowanie, przeprowadzana jest operacja. Głęboka stymulacja mózgu (DBS) jest neurochirurgiczną procedurą polegającą na wszczepieniu neurostymulatora wysyłającego impulsy elektryczne bezpośrednio do wzgórza, co wpływa na ustąpienie objawów drżenia.
Choroba Minora wymaga od pacjentów zmiany stylu życia. Aby złagodzić objawy, trzeba starać się przede wszystkim unikać stresujących sytuacji. Należy również utrzymywać ciało w dobrej kondycji i wzmocnić mięśnie. Warto znaleźć taką aktywność, która będzie sprawiać radość i pomoże się szybko zrelaksować. Dobrym pomysłem jest praktykowanie jogi. Poznane na zajęciach techniki medytacyjne pomogą opanować organizm w sytuacji stresowej.
Zalecana jest suplementacja witamin z grupy B i kwasów Omega3 i 6, by usprawnić pracę układu nerwowego. Zdrowa dieta i uregulowany rytm snu również mają znaczenie.
Na koniec ciekawostka i ostrzeżenie - objawy drżenia samoistnego łagodzi alkohol. Jednak sięganie po kieliszek, by złagodzić objawy występujące w stresujących sytuacjach, to bardzo zły pomysł. "Leczenie" choroby Minora alkoholem to prosta droga do uzależnienia.
CZYTAJ TAKŻE:
