Bruce Willis cierpi na afazję. To wielka bariera komunikacyjna
Afazja to utrata zdolności do komunikacji. Chory nie jest w stanie mówić lub nie rozumie wypowiadanych do niego słów. Główną przyczyną afazji są uszkodzenia struktury mózgu. Najczęściej wynikają one z powodu ostrego udaru mózgu. Niedawno do życia z tą dolegliwością, która stopniowo odbiera szanse na normalne funkcjonowanie, przyznał się aktor Bruce Willis. W jego przypadku afazja oznacza konieczność definitywnego pożegnania się z karierą na wielkim ekranie.
Przykra wiadomość o zakończeniu kariery przez kultowego aktora Bruce'a Willisa, z powodu zdiagnozowanej afazji, pokazała jak bezlitosna jest to choroba. Dotyka nawet bardzo aktywne osoby, które przez lata ćwiczyły swoją pamięć i mowę, jak jest w przypadku aktorów.
Pierwszymi objawami afazji jest zwykle otępienie, tzw. mgła mózgowa, problem ze znalezieniem słów, mylenie nazw przedmiotów. Potem następuje stopniowe pogarszanie się stanu chorego, aż w końcu zamyka się on na świat, nie potrafiąc się z nim komunikować.
Nie wiadomo dokładnie, jaki jest etap choroby w przypadku Bruce'a Willisa. Jednak jego ostatnie bardzo źle ocenione przez krytyków i publiczność występy w filmach, sugerują, że aktor mógł już od wielu miesięcy borykać się z wczesnymi objawami afazji.
Afazja to zaburzenie mowy polegające na utracie zdolności do rozumienia oraz tworzenia wypowiedzi. Ze względu na przebieg, wyróżnić możemy kilka rodzajów afazji:
- afazja czuciowa - najlepiej porównać ją do rozmowy z kimś, kto posługuje się językiem obcym, którego nie znamy. W przypadku afazji czuciowej chory mówi oraz słyszy cudzą mowę, jednak nic z niej na rozumie.
- afazja ruchowa - to sytuacja, w której pacjent traci zdolność do mówienia. W niektórych przypadkach chory może być w stanie wydawać pojedyncze dźwięki.
- afazja mieszana - to połączenie afazji czuciowej i afazji ruchowej. Pacjent nie rozumie wypowiadanych do niego słów i sam ma problem z mówieniem.
- afazja agnostyczna (normalna) - pacjent ma problem z dobieraniem odpowiednich słów.
- afazja rozwojowa - zwykle pojawia się u dzieci w wieku 2-3 lat. Maluch rozumie wypowiadane do niego słowa, potrafi mówić, jednak ma problem z wypowiadaniem niektórych wyrazów. Problem rozwiązać może leczenie logopedyczne.
Poza utratą zdolności do mówienia lub rozumienia cudzych słów, u chorych z afazją pojawić się mogą także inne objawy. Najczęściej dochodzi do problemów z pamięcią, porażenia ciała, zaburzeń połykania czy zaburzeń widzenia.
Główną przyczyną afazji są uszkodzenia struktury mózgu. Nastąpić to może w przebiegu takich chorób i schorzeń jak urazy czaszkowo mózgowe, nowotwory mózgu, neuroinfekcje (np. opryszczkowe zapalenie mózgu), choroby neurodegeneracyjne (np. choroba Alzheimera), miażdżyca naczyń tętniczych, padaczka, choroba Parkinsona i choroba Picka.
Zdarza się również (chociaż stosunkowo rzadko), że afazja spowodowana może być zatruciem toksynami. Chodzi przede wszystkim o takie substancje jak alkohol metylowy, tlenek węgla i inne chemikalia. Do utraty mowy może dojść również na skutek przyjmowania narkotyków oraz długotrwałego stosowania plastrów przeciwbólowych zawierających fentanyl.
Nie ma jednak wątpliwości, że afazja najczęściej pojawia się jako następstwo udaru mózgu. Jak pokazują badania, w ostrej fazie udaru problemy z mówieniem lub zrozumieniem cudzych słów pojawiają się nawet u 40 proc. chorych.
Więcej o objawach udaru i zwiastującego go mikroudaru przeczytasz TUTAJ.
Leczeniem afazji zajmuje się lekarz neurolog. Zazwyczaj zleca on takie badania jak elektroencefalografia, tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, SPECT, angiografia oraz EKG.
Kolejnym krokiem mogą być specjalistyczne testy sprawdzające zdolność pacjenta do komunikacji. Wykorzystać można do tego m.in. badanie mowy opisowej, badanie nazywanie, badanie czytania, badanie liczenia, badanie pisania, badanie pamięci i badanie orientacji przestrzennej.
Warto pamiętać, że afazja nie jest chorobą, a jedynie objawem innego schorzenia, dlatego jej leczenie zależy przede wszystkim od choroby podstawowej. U niektórych pacjentów pomocne mogą być leki przeciwdrgawkowe, jednak leczenie opiera się przede wszystkim na terapii logopedycznej i psychologicznej. Należy wiedzieć, że terapia jest długim procesem, który nie zawsze kończy się pozytywnie.
Rokowania zależą od ogólnego stanu pacjenta oraz jego choroby. Trzeba zdawać sobie jednak sprawę, że wielu pacjentów (zwłaszcza po ostrym udarze mózgu) nie jest w stanie odzyskać pełnej zdolności do komunikacji.
CZYTAJ TAKŻE:
Psychobiotyki. Co jeść i pić, aby dłużej utrzymać dobrą kondycję mózgu
